Δύσκολα ή εύκολα, το “τέρμα” μας είναι γεγονός. Έφταιξες, έφταιξα, λίγη σημασία έχει πια, αυτό που μετράει είναι πως επιλέξαμε το “χώρια” απ’ το “μαζί”, αυτό που μετράει είναι πως αποφεύγουμε πια να διασταυρωθούν οι δρόμοι και τα βλέμματά μας, πως συμφωνήσαμε άηχα ότι το να μείνουμε μακριά ο ένας απ’ τον άλλον, είναι το καλύτερο και για τους δυο.
Για καιρό, όσα συνέβησαν έπαιζαν σαν ταινία ασταμάτητα στο μυαλό μου. Πέρασα πολλά βράδια άυπνη και πολλές μέρες θολωμένη, να σκέφτομαι και να αναρωτιέμαι. Κόμποι στο στομάχι, αμέτρητα ψυχοσωματικά και κακή διάθεση τα αποτελέσματα. Μου πήρε καιρό, αλλά κατάλαβα πως η σκέψη σου μου έκανε κακό. Μου πήρε καιρό, αλλά αποφάσισα πως θα πρέπει να την ξεφορτωθώ από μέσα μου.
Έπαψα να μιλάω και να ρωτάω για σένα. Με έπεισα πως δεν θέλω να ξέρω ούτε το πού βρίσκεσαι, ούτε το τι κάνεις. Προσπάθησα να αφήσω πίσω όσα έγιναν και να πάψω να τα φέρνω στο νου μου, προσπαθώντας να εξηγήσω, να καταλάβω. Προσπάθησα να πατήσω διαγραφή σε όσα μοιραστήκαμε…
Δεν είναι εύκολο να ξεριζώνεις απ’ την ψυχή σου ανθρώπους, αναμνήσεις, στιγμές. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν ήμουν ποτέ για τα εύκολα, έτσι δεν έλεγες; Σιγά σιγά λοιπόν τα κατάφερα. Άρχισες να επισκέπτεσαι το νου μου, ολοένα και πιο σπάνια, μέχρι που ο χρόνος άρχισε να απαλύνει τις πληγές και να ξεθωριάζει τις μνήμες. Σ’ έκανα σχεδόν αόρατο μέσα μου και πλέον δεν αισθάνομαι ούτε θλίψη, ούτε θυμό. Δεν νιώθω τίποτα. Δεν μπορεί να με επηρεάσει η θύμησή σου. Δεν μπορεί να με βλάψει, να με συγκινήσει, να με στεναχωρήσει, να με πεισμώσει, να με θυμώσει. Δεν μπορεί καν να μ’ αγγίξει.
Είναι λυπηρό που φτάσαμε εδώ. Είναι λυπηρό που έπρεπε να σε σβήσω από μέσα μου, ξέρεις όμως, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να προχωρήσω…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
1 Σχόλιο