Την είδε ξανά σε ένα σούπερ μάρκετ. Ανήσυχη. Σε ένα πλαστικό καλάθι πετούσε βιαστικά κονσέρβες και κάποια κουτιά από αναψυκτικά. Προσπαθούσε να το κρύψει, αλλά εκείνη η γειτόνισσα γνώριζε καλά πως αυτή η επιφανειακή ηρεμία, έκρυβε κάτι άλλο. Φόβο, αγωνία, ένα χέρι που σηκώθηκε ξανά. Μία γρατζουνιά στο πρόσωπο που με το ζόρι προσπαθούσε να κρύψει, σπρώχνοντας διαρκώς τα μαλλιά της μπροστά. Αποφασίζει να σπάσει το κύκλο της σιωπής και να της μιλήσει. Την πλησιάζει. Εκείνη προσπαθεί να την αποφύγει.
–Καλημέρα Ελένη. Τι κάνεις, όλα καλά; Τα παιδιά;
-Καλημέρα κυρία Δήμητρα. Ναι, το προσπαθούμε, όλα καλά. Εσύ πώς είσαι;
-Καλά είμαι και εγώ. Αλήθεια, σε παρατηρώ εδώ και αρκετή ώρα και ήθελα να σε ρωτήσω. Αυτές οι μελανιές που υπάρχουν στα χέρια σου πώς έχουν βρεθεί;
-Να, χθες μαγείρευα και κατά λάθος το ζεστό νερό έπεσε πάνω μου. Και μετά…
-Και μετά από αυτό τι; Θα σου ξεκολλήσει το κεφάλι; Θα σου βγάλει τον ώμο;
-Τι είναι αυτά που λες κυρία Δήμητρα;
-Σε ακούω Ελένη, σε έχει ακούσει όλη η γειτονιά. Οι φωνές σας έχουν ακουστεί παντού. Κάνε κάτι, σκέψου τον εαυτό σου, τα παιδιά σου.
-Εσείς να κοιτάτε τη δουλειά σας! απαντά θυμωμένα. Δικό μου σπίτι, δικός μου ο λογαριασμός. Σε παρακαλώ να μην ασχοληθείς ξανά με τα προσωπικά μας! Δεν υπάρχουν λύσεις έτσι και αλλιώς..
Της ρίχνει μία τελευταία επιθετική ματιά και απομακρύνεται δίχως καν να την
αποχαιρετήσει…
Η Ελένη έκανε το λάθος να πιστέψει πως δεν υπάρχει λύση στο μαρτύριο της βίας το οποίο βίωνε καθημερινά. Ενδόμυχα θεωρούσε πως εκείνη ευθυνόταν για τη βίαιη συμπεριφορά του συζύγου της, επειδή δεν ήταν τόσο καλή και στοργική όσο θα έπρεπε. Έμεινε λοιπόν και υπέμεινε μία μαρτυρική κατάσταση, όπως τόσες άλλες γυναίκες. Αντί να πιστέψει πως ακόμα και για αυτό υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις.
Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί πως πρέπει να σταθεί στη δική της δύναμη. Αν περιμένει τη στήριξη του συζύγου, θα παραμείνει εξαρτημένη. Δε σκέφτηκε πως μπορεί να αναζητήσει μία εργασία, τουλάχιστον να ψάξει, ακόμα και αν δε βρει. Ακόμα και αν είναι δύσκολα τα πράγματα. Δε σκέφτηκε πως υπάρχουν άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, ακόμα και αν η ελληνική κοινωνία υποφέρει ακόμα από τη προκατάληψη του “Να μην κλείσεις το σπίτι σου”. Δε σκέφτηκε, μπορεί να φοβήθηκε, να μιλήσει ανοιχτά σε μία φίλη, σε ένα δάσκαλο στο σχολείο του παιδιού της, σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας…
Η κακοποίηση σε κάθε της μορφή, είναι ένα καθημερινό φαινόμενο της ελληνικής κοινωνίας. Η σύγχρονη πανδημία του κορονοϊού και ο εγκλεισμός που αυτή επέβαλλε, συνέτεινε στην άμβλυνση ενός ήδη ακανθώδους προβλήματος. Πολλές γυναίκες μένουν και υπομένουν, θεωρούν πως η συμπεριφορά του βίαιου συζύγου θα αλλάξει και δεν έχουν πίστη για την εύρεση κάποιας λύσης. Υπάρχουν λύσεις όμως, ΠΑΝΤΑ!!!
Βασικό βήμα είναι η αναζήτηση βοήθειας από έναν οργανισμό εξειδικευμένο σε αυτό το ζήτημα. Κάθε γυναίκα που βιώνει βία, μπορεί να αναζητήσει βοήθεια στη γραμμή 15900, την τηλεφωνική γραμμή SOS κατά της βίας των γυναικών. Επιπροσθέτως, μπορεί μία γυναίκα να συμβουλευτεί ένα δικηγόρο για τα μέτρα που μπορεί να πάρει, αλλά και για το ενδεχόμενο να κάνει ασφαλιστικά μέτρα ή να διευθετήσει οριστικά το θέμα από τη νομική οδό.
Μη μένει καμία γυναίκα σε κακοποιητικές σχέσεις. Υπάρχει λύση, μπορείς να ξεφύγεις, μπορείς να δραπετεύσεις! Το αξίζεις!
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη