Και να, που η κανονικότητα που τόσο καιρό περιμέναμε, άρχισε σιγά σιγά να επανέρχεται. Να, που τα γραπτά μηνύματα στο 13033 και τα έγγραφα μετακίνησης, ανήκουν πια στο παρελθόν. Να, που μπορούμε να πάμε στο κομμωτήριο ή στο κατάστημα καλλυντικών. Να, που μπορούμε να ψωνίσουμε ρούχα και παπούτσια απ’ το φυσικό κατάστημα κι όχι μέσω internet. Να, που το «Μένουμε σπίτι», αντικαταστάθηκε απ’ το «Βγαίνουμε έξω»…
Γνωρίζουμε ότι όλα θα είναι αρκετά διαφορετικά, όμως το ότι έγινε το πρώτο βήμα, μας κάνει αισιόδοξους πως σύντομα θα ακολουθήσουν και τα επόμενα. Μας κάνει αισιόδοξους, πως η ζωή μας θα επανέλθει σ’ αυτό που από πάντα θεωρούσαμε φυσιολογικό. Νιώθουν όμως όλοι το ίδιο; Αισθάνονται όλοι πως το δύσκολο πέρασε και πως κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση;
Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν ήδη πως το επάγγελμα που μέχρι χτες τους ζούσε, έχει πια πεθάνει. Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις είχαν κάνει τα πρώτα βήματα προς ένα νέο επαγγελματικό εγχείρημα και που το σχέδιό τους ναυάγησε, πριν καν βγει στα ανοιχτά. Άνθρωποι που περίμεναν αυτή την εποχή για να εργαστούν και να βγάλουν τα ως προς το ζην για τον επόμενο χειμώνα και που δεν πρόλαβαν να κάνουν ούτε ένα μεροκάματο.
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν την μέγγενη της απόλυσης να κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι τους. Άνθρωποι που ξέρουν πως η ανεργία θα συνεχίσει να είναι καθημερινότητά τους, παρά τη θέληση και την ανάγκη τους να εργαστούν. Υπάρχουν άνθρωποι που είδαν τα όνειρά τους να σβήνουν μπροστά στα μάτια τους, που είδαν τα όνειρά τους να στήνονται στα τρία μέτρα και να δολοφονούνται εν ψυχρώ. Υπάρχει άραγε χειρότερος θάνατος απ’ αυτόν;
Το άγνωστο πάντα τρομάζει και σε μια τέτοια πρωτόγνωρη κατάσταση, κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πώς θα είναι η επόμενη μέρα. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, πότε και αν η ζωή μας θα γίνει όπως πριν. Αυτό είναι το πιο τρομαχτικό. Το ότι δεν γνωρίζουμε αν τα όνειρά μας, που βλέπουμε να ψυχορραγούν, θα καταφέρουν να ανανήψουν ή αν θα θαφτούν για πάντα κάτω απ’ αυτή την πανδημία που χτύπησε το σύνολο του κόσμου και κάθε έναν μας ξεχωριστά, σε πολλά επίπεδα.
Ίσως όλα μοιάζουν θολά, τρομαχτικά θολά. Ίσως είμαστε σίγουροι πως όλα τελείωσαν και νιώθουμε πως πρέπει να πάψουμε να ελπίζουμε, αλλά η μέρα που η ελπίδα μέσα μας θα πεθάνει, θα είναι και η μέρα που θα την ακολουθήσει κι η ψυχή μας, γιατί η ελπίδα είναι που μας κρατάει ζωντανούς, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Όσο λοιπόν δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στα όνειρά μας να πεθάνουν. Με πίστη, πείσμα και υπομονή, ίσως και να τα καταφέρουμε…
Στην αρχή τα όνειρα φαίνονται αδύνατα, μετά απίθανα, μετά αναπόφευκτα.
Chris Reeve
Της Κικής Γιοβανοπούλου