Ξέρεις, δεν είναι πάντα η αλήθεια λυτρωτική. Όχι για όλους. Καμιά φορά οι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά να ζουν σ’ ένα ωραιοποιημένο ψέμα, απ’ το να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα.

Τρομάζει η αλήθεια καμιά φορά. Τρομάζει, γιατί μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα μας. Τρομάζει γιατί αν την αποδεχτούμε, θα πρέπει να δράσουμε κι αυτό καμιά φορά ξεβολεύει.

Δεν είναι για όλους εύκολη η αποδοχή της αλήθειας. Καμιά φορά μοιάζει πιο ανώδυνο να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει κι ας είναι ξεκάθαρο. Μοιάζει πιο εύκολο να αφήνεις τον εαυτό σου να ζει σε ένα παραμύθι κι ας γνωρίζεις καλά ότι είναι πλάνη.

Κάποιοι ίσως πιστεύουν, πως είναι λιγότερο επώδυνο να επιμένουν πως το ψέμα που ζουν είναι η αλήθεια τους. Ένα ψέμα που φτιασιδώνουν με ψεύτικα χρώματα και φώτα για να το κάνουν όσο πιο όμορφο γίνεται, βολεύονται μέσα του και ζωγραφίζουν ψεύτικα χαμόγελα στο πρόσωπό τους, παριστάνοντας τους ευτυχισμένους.

Τα ξέρεις όλα αυτά. Τα βλέπεις γύρω σου. Οι άνθρωποι βολεύονται στα ψέματα, γιατί φοβούνται την πραγματικότητα. Φοβούνται να αποδεχτούν ότι ξέρουν. Επιλέγουν να παριστάνουν πως δεν ξέρουν. Το βλέπεις. Συμβαίνει παντού γύρω σου! Αλήθεια… μόνο εκεί;

Πόσες φορές δεν έκλεισες τα μάτια σου με τα ίδια σου τα χέρια; Πόσες φορές δεν γνώριζες την αλήθεια, αλλά κράτησες το στόμα σου κλειστό από φόβο; Πόσες φορές δεν αρνήθηκες να αποδεχτείς την πραγματικότητα και την έσπρωξες το πίσω μέρος του μυαλού σου, σε μια προσπάθεια να την ξεχάσεις, σε μια προσπάθεια να πείσεις τον ίδιο σου τον εαυτό ότι δεν υπήρξε ποτέ; Πόσες φορές δεν αγκάλιασες ψέματα που έκαιγαν, για να γλιτώσεις από μια αλήθεια που ίσως σ’ έπνιγε;

Θα σ’ έπνιγε άραγε; Θα σ’ έπνιγε ή θα σ’ έσωζε απ’ το ολοκαύτωμα; Γιατί ξέρεις, το βόλεμα στα ψέματα, η επιλογή της αδράνειας από φόβο, τελικά καίει πολύ περισσότερο. Καίει τις ίδιες σου τις σάρκες, τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε καίει και σε παραμορφώνει. Σε αλλάζει και σε διαλύει.

Μήπως τελικά με το να εθελοτυφλείς, δεν βολεύεσαι, αλλά αυτοκαταστρέφεσαι;

Της Κικής Γιοβανοπούλου