Πόσο αλλιώς μοιάζουν όλα! Σαν χτες ήταν, που όλα τα δεδομένα μας ήταν δεδομένα κι όχι ζητούμενα. Μια στιγμή μόνο θαρρείς χρειάστηκε, για να χάσουμε όσα θεωρούσαμε απλά και καθημερινά. Κι ήρθαν κι αυτές οι μέρες, οι πάντα γιορτινές κι έκαναν το “χώρια” να φαντάζει ακόμη πιο τρομαχτικό. Έκαναν το “μόνοι” να μοιάζει ακόμη πιο δύσκολο, ακόμη πιο δυσβάστακτο. Μια Μεγάλη Εβδομάδα, που δεν μοιάζει σε τίποτα με τις προηγούμενες. Μια Ανάσταση, που περιμένουμε διαφορετικά απ’ ότι συνήθως.

Ίσως το τραπέζι μας στολιστεί γιορτινά, ίσως τα κόκκινα αυγά μας τοποθετηθούν προσεχτικά στο πασχαλινό καλαθάκι, ίσως τα βαφτιστήρια μας παραλάβουν τη λαμπάδα τους, ίσως ανταλλάξουμε ευχές με όσους αγαπάμε… Ίσως γίνουν όλα αυτά, αλλά όλα θα είναι αλλιώς. Στο τραπέζι μας δεν θα υπάρχει το πιάτο της γιαγιάς και του παππού, τα παιδιά μας δεν θα τσουγκρίσουν το αυγό τους με τον θείο, το βαφτιστήρι μας δεν θα μας αγκαλιάσει σφιχτά όταν του δώσουμε το δώρο του, όλοι οι δικοί μας άνθρωποι δεν θα είναι δίπλα μας, να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας για το Χριστός Ανέστη…

Ίσως πάντα η Μεγάλη Εβδομάδα κουβαλούσε μαζί της μια παγωμάρα, μια κακή ψυχολογία, μια στεναχώρια. Ίσως ήταν πάντα μουντή και γκρίζα, μα ήταν αυτή η προσδοκία της Ανάστασης που έφερνε χαμόγελο στα χείλη. Ήταν αυτές οι προετοιμασίες που έφερναν χαρά, ήταν αυτή η προσμονή που μας γέμιζε αισιοδοξία… Φέτος, για πρώτη φορά όλα μοιάζουν αλλιώς, τρομαχτικά αλλιώς!

Λίγο ή πολύ, όλοι έχουμε μέσα μας έναν φόβο για το αύριο. Ένα φόβο για το πόσο θα κρατήσει όλο αυτό που ζούμε, για το πότε θα τελειώσει και για το πώς θα είναι το μετά. Όλοι έχουμε έναν φόβο, ένα άγχος, μια αγωνία για το αύριο και ίσως αυτό το γκρι που μας γεμίζει πάντα την Μεγάλη Εβδομάδα, να κάνει τα πράγματα μέσα μας ακόμη χειρότερα. Ίσως… Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως πάντα μετά το γκρι, έρχεται το φως. Πως πάντα μετά τον πόνο, έρχεται η λύτρωση. Αυτό δεν μας διδάσκουν αυτές οι μέρες;

Ίσως λοιπόν, δεν θα πρέπει να αφήσουμε το γκρι να μας καταπιεί. Ίσως δεν θα πρέπει να αφήσουμε το άγχος να μας νικήσει. Ίσως δεν θα πρέπει να αφήσουμε τον φόβο να μας κάνει να ξεχάσουμε. Ίσως θα πρέπει να θυμόμαστε, πως όσο κι αν κρατήσει ο Γολγοθάς που ζούμε, αργά ή γρήγορα η Ανάσταση θα έρθει. Πάντα έρχεται…

Της Κικής Γιοβανοπούλου