Τι μέρα και αυτή! Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τι γίνεται! Όλοι γύρω μου, μαζί και εγώ, εργαζόμαστε πυρετωδώς στον ρυθμό του καινούργιου ιού. Υπάρχουν πολλές ελλείψεις, αλλά έτσι μας έμαθαν, να φέρνουμε σε πέρας κάθε περιστατικό που έρχεται στο νοσοκομείο. Τα περιστατικά έγιναν όλο και πιο συχνά, φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε διαλογή.
Πόσος πόνος γύρω μας; Άνθρωποι που θέλουν τόσο να κρατηθούν στην ζωή, αλλά το νιώθουν φεύγουν, βουλιάζουν. Θέλουν δίπλα τους την οικογένειά τους, τα αγαπημένα τους πρόσωπα, αλλά δεν γίνεται γιατί θα κολλήσουν και αυτοί τον ιό. Έτσι μένουν μόνοι με εμάς, το νοσηλευτικό προσωπικό.
Γεμάτος ο διάδρομος κόσμο και ξαφνικά μέσα στο πλήθος σε είδα! Ήσουν εκεί! Είχα να σε δω χρόνια, αλλά δεν έφυγες ποτέ μέσα από την σκέψη και την καρδιά μου. Πώς βρέθηκες άραγε ξανά στην πόλη μου Θωμά; Δεν καταφέρνω να σου μιλήσω, έχω περιστατικό.
Η ώρα περνάει και εγώ από την κούραση δεν νιώθω το κορμί μου. Κατεβαίνω στο κυλικείο, ίσα να πάρω κάτι να φάω. Μπαίνοντας τα βλέμματα μας ανταμώνονται. Μου χαμογελάς και νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έρχεσαι προς το μέρος μου. Δεν είμαστε εμείς για μια απλή χειραψία. Με αγκαλιάζεις και νιώθω το άρωμα του κορμιού σου. Μου λες πως όλα τα περίμενες μα όχι και αυτό.
Έχουμε να πούμε πολλά, μα χρόνο δεν έχουμε. Κλείνουμε ραντεβού στα γρήγορα και φεύγοντας μου κλείνεις το μάτι. Ο χρόνος περνάει γρήγορα και όταν κοιτάζω το ρολόι μου, βλέπω πως ήρθε η ώρα να σε συναντήσω. Νιώθω και πάλι κοριτσάκι, δεν έχω τίποτα καλό να βάλω, μόνο την λευκή μου ποδιά που πλέον έχει γίνει ένα με το πετσί μου.
Σε βλέπω από μακριά να έρχεσαι ψηλός, μελαχρινός, με τα πράσινα μάτια σου να διαπερνούν το κορμί μου. Πόσα χρόνια πήγαν χαμένα; Μου αγγίζεις το χέρι και πάμε. Αλήθεια δεν ξέρω για πού, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.
Μιλάμε για την ζωή μας, τα ποσά περάσαμε χώρια, αλλά μου λες πιάνοντας το χέρι μου πως θέλεις να έχεις την ευκαιρία να ζήσουμε μαζί όλα αυτά που τόσα χρόνια στερηθήκαμε. Σε κοιτάζω στα μάτια και νιώθω μια απέραντη ευτυχία.
Έχει έρθει η ώρα για την βάρδια μας και λέμε πως θα βρεθούμε όταν τελειώσει, με φιλάς και νιώθω πάλι κοριτσάκι. Μου κλείνεις το μάτι πονηρά και απομακρύνεσαι.
Βάζω γρήγορα την ρόμπα μου και βουτάω στην μάχη για τον αγώνα του ιού. Σε έχω μέσα μου και γύρω και μπροστά μου. Πιέζω τον εαυτό μου να κάνω αυτό που πρέπει . Η ώρα περνά και τα περιστατικά έρχονται σωρηδόν. Οι δυνάμεις μου αρχίζουν να με εγκαταλείπουν. Με βλέπει η Κοραλία και με θερμομετρά. 38,9.Όπως είσαι μου λέει, στον θάλαμο! Τα χάνω. Νομίζω μιλάει σε άλλον, δεν προλαβαίνω να κάνω το πρώτο βήμα και βρίσκομαι ξαπλωμένη στο πάτωμα. Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα…
Όταν ανοίγω τα μάτια μου, βλέπω ότι είμαι σε ένα θάλαμο. Πώς και γιατί βρέθηκα εδώ; Νιώθω το κορμί μου να καίει και αρχίζει ένας βήχας που δεν με αφήνει να πάρω ανάσα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Σε λίγο βλέπω τους γιατρούς να μπαίνουν στο θάλαμο με στολές και τότε καταλαβαίνω. Ήρθε η ώρα να παλέψω και εγώ με τον Κοροναϊό. Θυμάμαι που βρεθήκαμε κι ελπίζω και εύχομαι να μην έπαθες τίποτα εσύ. Ρωτάω για εσένα και μου λένε πως είσαι στον αγώνα για να βοηθήσεις όσους περισσότερους μπορείς. Μου λένε πως έγραψες κάτι για μένα, δεν μπορούν να μου το δώσουν.
Θα το διαβάσω όταν βγω από δω αγάπη μου! Τούς λέω απλά να σου πούνε πως σ’ αγαπώ. Με κλείνουν πάλι μόνη μου μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, με μόνη συντροφιά της αναμνήσεις μου. Ζω και ξανά ζω την τελευταία μας συνάντηση. Βλέπω το πρόσωπο σου, σε αγγίζω νοερά. Τολμώ να πω στον εαυτό μου πως σ’ αγαπώ.
Άρχισε πάλι αυτός ο βήχας. Με έχει κουράσει, δεν με αφήνει να κλείσω μάτι, νιώθω το κορμί μου να πονάει. Οι ώρες περνούν και δεν ξέρω αν είναι μέρα ή νύχτα. Αισθάνομαι να λιώνω, πονάω παντού. Δεν σταματάω όμως να ελπίζω! Θα τα καταφέρω!
Μόνη με τις σκέψεις μου… Τι μένει στο τέλος; Μόνο η αγάπη. Θα ήθελα τόσο να μπορώ να σου γράψω όσα σκέφτομαι! Αν μπορούσα… Αν μπορούσα, θα σου έγραφα… Ήρθες αγάπη μου, μετά από καιρό σε ξαναβρήκα. Δεν προλάβαμε να ζήσουμε όλα όσα θέλαμε, αλλά εγώ τα έζησα νοερά. Είδα την ημέρα του γάμου μας να μου χαμογελάς μέσα από το μαύρο σου κοστούμι, να με παίρνεις στην αγκαλιά σου και να με λες γυναίκα σου. Είδα το τεστ εγκυμοσύνης να βγαίνει θετικό και να με σηκώνεις στην αγκαλιά σου, να βλέπουμε το προσωπάκι από το λουλούδι μας. Μας είδα γέρους με άσπρα μαλλιά και ρυτιδιασμένα χέρια πλεγμένα να μου χαμογελάς και να μου κλείνεις το μάτι πονηρά. Θα τα καταφέρω μωρό μου! Θα τα καταφέρω, μόνο και μόνο για να ζήσουμε όλα αυτά μαζί…
Της Ευγενίας Τριανταφυλλίδου
