Αγκάθι καμιά φορά το παρελθόν κι εκείνες οι ιστορίες που έληξαν άδοξα και σε πλήγωσαν στο τότε, καμιά φορά σε τυραννούν ακόμη. Κι έρχονται κάτι βράδια που στο μυαλό σου παίζουν σαν ταινία όσα έγιναν κι εκείνα τα κομμάτια που λείπουν, έχεις βαλθεί να τα ενώσεις, μήπως καταλάβεις, μήπως κατανοήσεις, μήπως βρεις απαντήσεις στα αναπάντητα “γιατί”. Κι έρχονται κάτι βράδια που δεν αντέχεις να αναρωτιέσαι και κάνεις το λάθος να επιστρέψεις ξανά εκεί και να ρωτήσεις, να απαιτήσεις να μάθεις…

Απαντήσεις που δεν πήρες στην ώρα τους, δεν πρόκειται να τις πάρεις ποτέ. Εξηγήσεις που δεν σου δόθηκαν όταν έπρεπε, δεν θα σου δοθούν ποτέ. Κομμάτια που δεν κράτησες ποτέ στα χέρια σου για να συμπληρώσεις το παζλ, θάφτηκαν εκεί, στο τότε. Άδικα τα ψάχνεις…

Μην γυρνάς στο παρελθόν καρδιά μου. Τις πληγές που δεν γιάτρεψες, όσο τις σκαλίζεις, τόσο θα ματώνουν. Δεν θα κλείσει ο κύκλος μέσα σου με το να μάθεις όσα δεν έμαθες όταν έπρεπε. Στην πραγματικότητα δεν θα τα μάθεις ποτέ. Ακόμη κι αν σου δοθούν οι εξηγήσεις που ζητάς, θα είναι ωραιοποιημένα ψέματα, θα είναι σμιλεμένα απ’ το χρόνο λόγια. Θα έχουν λειανθεί οι γωνίες τους, θα έχουν ξεθωριάσει τα χρώματά τους…

Τζάμπα ψάχνεις. Εκείνος που δεν σου έδωσε απαντήσεις τότε, δεν θα το κάνει τώρα. Αν τότε δεν δείλιασε κι επέλεξε να σε χάσει, γιατί να σου μιλήσει τώρα; Τώρα που ούτε σ’ έχει, ούτε τον νοιάζει να σε έχει. Αν τον ένοιαζε θα το είχε κάνει τότε, μην αυταπατάσαι και μην γεμίζεις το μυαλό σου με ψεύτικες ελπίδες.

Τζάμπα πονάς καρδιά μου. Τζάμπα αναρωτιέσαι. Ότι έγινε, δεν ξεγίνεται. Ότι έχασες, δεν μπορείς να το ξανακερδίσεις. Ότι σ’ άφησε, δεν σε χρειάζεται πια… 

Μην ψάχνεις εξηγήσεις απ’ το παρελθόν καρδιά μου. Μην σκαλίζεις παλιές πληγές. Άστες να ηρεμήσουν, να κοιμηθούν στη λήθη. Μόνο μπροστά καρδιά μου… μόνο μπροστά πια… 

Της Κικής Γιοβανοπούλου