Μεγαλώνοντας και καθώς διένυα την περίοδο της εφηβείας, πολλές φορές αναρωτήθηκα πώς θα ήταν το μέλλον μου, πώς θα ήμουν σαν σύζυγος και προπαντός σαν μάνα. Τότε ήταν που έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου «να μη ξεχάσω ποτέ την παιδική μου ηλικία». Φρόντισα λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια, που δεν είναι και λίγα, να με συνοδεύει αυτή η υπόσχεση σε ότι κάνω. Προσπάθησα να την τηρήσω, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Βέβαια αρκετές φορές έπιασα τον εαυτό μου να λοξοδρομεί, εν γνώση μου όμως και πάντα φυσικά προς όφελος των άλλων. Κάθε φορά που έπρεπε να πάρω μια απόφαση για τα παιδιά μου, πάντα γύριζα πίσω στα παιδικά μου χρόνια, για να θυμηθώ ανάλογες περιπτώσεις έτσι ώστε να πάρω την σωστή. Έδινα επιλογές στα παιδιά μου, για να νιώθουν πως έχουν αυτά την τελική απόφαση και όχι να την επιβάλω εγώ. Έτσι ακριβώς όπως έκανε και η μαμά μου σε μένα.Κάθε φορά που είχα συζυγικά θέματα, γύριζα πίσω στο χρόνο ώστε να θυμηθώ τις ιστορίες των δικών μου γονιών. Πόσο με στεναχωρούσε ο τσακωμός τους για το παραμικρό, οι γκρίνιες και η μουρμούρα. Βέβαια έχω πλέον καταλάβει, πως όλα αυτά ήταν απολύτως φυσιολογικά, και πως συμβαίνουν σχεδόν σε όλα τα ζευγάρια.
Νομίζω όμως πως έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό να απαλλάξω την καθημερινότητά μου από δαύτα, έτσι ώστε να μην λερώνουν την ψυχή μου καθώς και των παιδιών μου. Πράγματα και καταστάσεις, όπως η κυριακάτικη επίσκεψη στη γιαγιά και στον παππού, η ελληνική ταινία Σάββατο βράδυ μαζεμένοι όλοι στο σαλόνι, το παιχνίδι της ξερής με τα φασόλια ή τα κουμπιά (ότι είχαμε εύκαιρο), τα γλυκά και οι πίτες της μαμάς που με έβαζαν στην κουζίνα να πολεμάω με τον πλάστη και τα αλεύρια, ήταν μερικά από αυτά που με έκαναν χαρούμενη όταν ήμουν παιδί. Έτσι γι’αυτό κι εγώ προσπάθησα να τα αναβιώσω όλα αυτά και με τα δικά μου παιδιά, πάντα βέβαια με κάποιες παραλλαγές σύμφωνα με την εποχή μας. Οι μνήμες των παιδικών μου χρόνων είναι τόσο έντονες ακόμη και σήμερα, γιατί τις φρόντισα μέσα στα χρόνια που πέρασαν και δεν τις άφησα να ξεθωριάσουν.

Σοφία Β.