Οι όρκοι αγάπης είναι βαρύ φορτίο, που θέτουν όρια υψηλών προδιαγραφών. Οι σιωπές είναι ακόμα βαρύτερο, που καταπιάνονται μέσα από υγρά βλέμματα την ώρα που το τέλος έρχεται αναπάντεχα.

Δύσκολο να απομονώσω τις στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί. Γιατί με στιγμές μοιάζουν όλες οι αναμνήσεις μας μέσα σε αυτή την αιωνιότητα. Δε θυμάμαι να σου είχα πει ποτέ ότι δε θα χαθούμε. Βλέπεις, έτσι είναι η ζωή. Δεν έχει μάθει να περιμένει. Τις περισσότερες φορές σε προσπερνάει επιδεικτικά. Σχεδόν σε προστάζει να πας παρακάτω και αν δεν υπακούσεις, τότε οι συνέπειες σου δείχνουν ένα μονοπάτι σχεδόν οδυνηρό.

Έτσι είναι ανεπάντεχο πως όλα θα συνεχίζουν. Ο χρόνος θα κυλάει και θα αφήσει πίσω μονάχα τα απομεινάρια του, να ξεμακραίνουν τις κρυφές επιθυμίες. Δεν μου το είχαν πει, αλλά περισσότερο από ένστικτο, πίστευα ότι αυτό πάντοτε συμβαίνει. Με ανθρώπους κυρίως που αγαπήθηκαν κάπου, κάποτε μέσα στο χρόνο. Που ένιωσαν ψυχή και σώμα να γίνεται «ένα» και που πίστεψαν μέσα στην δύναμη εκείνης της στιγμής, ότι θα έμεναν για πάντα ικανοί να συμβαδίσουν με ότι τους χάρισε απλόχερα η ζωή. Ευλογία στο να ζήσουν το υπέρτατο, μα κάπως μετέωρα έμειναν όλα μέσα σε αυτή τη διαδρομή.

Δειλιάσαμε να βγούμε νικητές. Να βαδίσουμε μαζί προς τη συνέχεια. Και αν μέσα από τις σιωπές μου θέλω να σου φωνάξω κάτι, αυτό είναι η λέξη «Ψάξε». Ψάξε να βρεις γιατί δεν αντέξαμε. Στη δική μου λογική δεν υπάρχουν απαντήσεις, μόνο ένα «εγώ»… Εγώ δεν ήμουν εκείνη που έπιανες από το χέρι; Εγώ δεν ήμουν εκείνη που ήξερε όσο καμιά να φιλάει το χαμόγελο σου; Που γινόμουν το φως στα σκοτάδια σου και η πιο δυνατή σκέψη της μέρας σου; Εγώ δεν ήμουν το καρδιοχτύπι και η προσμονή σου; Η γυναίκα της ζωής σου, όπως έλεγες; Το τραγούδι και ο έρωτας που γιάτρευε τις πληγές σου; Εγώ ήμουν. Το δικό σου όνειρο. Μα ακόμα και τα όνειρα χάνονται… αλλιώς θα άντεχαν μέσα στην πραγματικότητα. Σε μία πραγματικότητα που οι άνθρωποι περίτεχνα τρέχουν να χτίσουν τα ιδανικά τους. Να τα κάνουν όλα σωστά. Να ασπαστούν το σπουδαιότερο λόγο ύπαρξης τους. Να προσαρμοστούν σε καλούπια.

Όλα τώρα στα δικά μου μάτια μοιάζουν ιδανικά, όταν τελικά οι άνθρωποι δεν χάνονται. Όταν δεν αφήνεις στην απόσταση χώρο. Κάπου στην πορεία, χαθήκαμε λοιπόν. Και αυτό θα ήθελα να ήξερες ότι πάντα θα με πονάει. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όμως, η ζωή πάντα θα προχωράει και ο χρόνος θα μοιάζει με το πιο δυνατό όπλο, που από κοινού πατήσαμε τη σκανδάλη για να αποτελειώσουμε ότι απέμεινε μισό…

Της Βούλας Γκεμίση