Μια βαλίτσα όλη η ζωή σου. Στιγμή δεν κάθεσαι σε έναν τόπο, λες και η αλήτισσα ψυχή σου, ζητάει κάθε φορά και καινούργιους ανθρώπους, καινούριους δρόμους, άλλα μονοπάτια να βγει να εξερευνήσει.
Όλοι οι άνθρωποι γίνονται οικογένεια σου για λίγο μόνο, σαν να πρέπει να θυμηθείς πως είναι να ζεις σε οικογένεια και ύστερα πάλι την βαλίτσα σου στο χέρι και σφυρίζεις ανέμελους σκοπούς.
Θυμάσαι τον φίλο σου τον Φριτζ από την Φρανκφούρτη και την γλυκιά μαμά του που περάσατε τόσα μαζί. Ξαφνικά πετάγεται στο μυαλό σου η Πέτρα από την Νορβηγία, που περπατούσατε πάνω σ΄εκείνη την παγωμένη λίμνη… πώς την έλεγαν να δεις… Ο Στηβ από την Αυστραλία άραγε τι να κάνει τώρα με τις φωτιές; Να θυμηθείς να τον πάρεις τηλέφωνο να μάθεις…
Αλήθεια ποιος σε έκανε να ζεις έτσι; Να είσαι όπου γης και πατρίς. Τέτοιοι άνθρωποι γεννιούνται ή απλά έτσι είναι φτιαγμένοι;
Της Ευγενίας Τριανταφυλλίδου