Οι εποχές που οι γυναίκες θεωρούνταν εξαρτώμενα μέλη σε μια οικογένεια και που ήταν αδύνατον να ζήσουν μόνες τους, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι γυναίκες σήμερα, βγάζουν τα δικά τους χρήματα και μπορούν να σταθούν στα πόδια τους χωρίς να έχουν απαραίτητα την αρωγή ενός άντρα. Οι γυναίκες σήμερα είναι δυναμικές. Ξέρουν τι θέλουν και το διεκδικούν. Εργάζονται για να πετύχουν τους στόχους τους και δεν ψάχνουν σπόνσορες (παντού υπάρχουν κι εξαιρέσεις). Αυτά όσον αφορά τη ζωή γενικότερα, με τις σχέσεις όμως τι γίνεται; Έχουν αλλάξει κι εκεί τα πράγματα; Έχει καταπιεί κι εδώ η “ισότητα”, τους μέχρι πρότινος σταθερούς ρόλους των φύλων;
Οι εποχές που οι άντρες άνοιγαν την πόρτα για να περάσεις, έδιναν το σακάκι τους αν κρύωνες και πλήρωναν πάντα τον λογαριασμό, μπορεί να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και σίγουρα καμιά γυναίκα δεν έχει το δικαίωμα να παραπονιέται γι’ αυτό, μιας κι εμείς ήμασταν που απαιτούσαμε ισότητα, αλλά… μήπως όλο αυτό μας έχει πάει στο αντίθετο άκρο; Μήπως χάσαμε εντελώς τους ρόλους μας; Γιατί, ωραίο πράγμα να είσαι δυναμική κι αυτάρκης, αλλά πόσο γλυκό είναι να σε γυρίσει ο άλλος στο σπίτι με το αυτοκίνητο (κι ας έχεις δικό σου) για να σιγουρευτεί πως επέστρεψες με ασφάλεια;
Αν με ρωτάς, θα σου πω πως για όλο αυτό το “χάσιμο” φταίνε κατά κύριο λόγο οι γυναίκες, γιατί μπέρδεψαν το “είμαστε ίσοι”, με το “είμαστε ίδιοι”. Φταίνε κατά κύριο λόγο οι γυναίκες, αρκετές απ’ τις οποίες στο όνομα της ισότητας, πέρασαν στην αντίπερα όχθη. Εκεί όπου φτάνουν στο σημείο να υποτιμούν τ’ αρσενικά, γιατί έχουν τα δικά τους λεφτά, το δικό τους όχημα, το δικό τους σπίτι και δεν τους χρειάζονται πια. Εκεί που αρπάζουν τα πάλαι ποτέ “δικαιώματα” (ή “υποχρεώσεις”) των αρσενικών, να σε φλερτάρουν, να σε κεράσουν ένα ποτό, να τηλεφωνήσουν αυτοί στον υδραυλικό για τη διαρροή στο μπάνιο…
Και θα μου πεις τώρα “Πού είναι το πρόβλημα; Θα σου πέσει το χέρι να πάρεις εσύ τηλέφωνο τον Γιώργο τον υδραυλικό ή θα πέσει έξω ο προϋπολογισμός σου να κεράσεις εσύ ένα ποτό του αγοριού απέναντι;”. Όχι! Τίποτα απ’ τα παραπάνω δεν θα συμβεί, αλλά όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει σε δύο τινά. Ή που θα το ευνουχίσεις τελείως το δόλιο το αρσενικό και θα του προκαλέσεις χίλιες δυο φοβίες (λες και δεν του έφτανε το άγχος της χυλόπιτας) ή που θα βολευτεί στη θεσούλα του και θα περιμένει από σένα την πρώτη (και όχι μόνο) κίνηση. Και το πρόβλημα αυτού; Πως τελικά τίποτα απ’ τα δύο δεν θα σου αρέσει και θα γκρινιάζεις ακατάπαυστα στην κολλητή σου (μην πεις όχι!).
Άλλαξαν οι εποχές, αλλά όσο κι αν αλλάξουν, δεν θα υπάρξει ποτέ εποχή που οι άνθρωποι θα πάψουν να χρειάζονται συντροφιά κι αγάπη. Δεν θα υπάρξει εποχή, που ο ένας δεν θα έχει ανάγκη τον άλλον, ακόμη κι αν η ανάγκη δεν είναι υλική, αλλά συναισθηματική. Και δεν θα υπάρξει εποχή (ελπίζω) που κάποια γυναίκα δεν θα νιώσει όμορφα όταν ο άντρας της ψιθυρίσει “Μη φοβάσαι! Εγώ είμαι εδώ!”…
Άλλαξαν οι εποχές και οι γυναίκες είναι πια αυτάρκεις και δυναμικές, όσο δυναμική κι αν είναι όμως μια γυναίκα, έχει ανάγκη από μια αγκαλιά στην οποία θα νιώθει σιγουριά κι ασφάλεια. Έχει ανάγκη να ξέρει πως ο άνθρωπός της, μπορεί αν χρειαστεί να γίνει βράχος για να την στηρίζει και ασπίδα για να την προστατεύει, γιατί ακόμη και η πιο δυναμική γυναίκα, έχει ανάγκη έναν άντρα, να την κάνει να νιώθει ασφαλής στα χέρια του…
Της Κικής Γιοβανοπούλου