Σχέσεις… μια δοκιμασία ψυχής!

Μεγάλο “μειονέκτημα” για κάποιους, όταν βρίσκονται σε μια σχέση να δίνουν όλο τους τον εαυτό, στον βαθμό που μπορούν. Αφοσιώνονται, αφιερώνονται, νοιάζονται και σε επικίνδυνο βαθμό γίνονται… δεδομένοι. Ειρωνεία να αποκαλείς μειονέκτημα το αυτονόητο, αλλά παραμένει επικίνδυνο έως καταστροφικό μερικές φορές! Οι δεδομένοι συνήθως δεν έχουν τύχη. Κάθε φορά μαζεύουν τα κομμάτια τους και πάλι από την αρχή. Ίσως κάποια στιγμή που θα φτάσουν στα όριά τους, να γίνουν κακοί, ανεπιθύμητοι, απόλυτοι πια και ίσως ακόμα χειρότεροι, αλλά αποφασίζουν να σέβονται τον εαυτό τους και δεν θέλουν να φάνε τα μούτρα τους, ξανά! Ακόμα κι αν επαναλάβουν τα ίδια λάθη “αφοσίωσης” και πάλι, δεν θα μεταφέρουν ευθύνες παρά μόνο στον εαυτό τους.

Δύο άνθρωποι σε μια σχέση που δεν καταλήγει καλά, έχουν πάντα ποσοστά υπαιτιότητας. Είτε σε ποσοστό 50-50, είτε 30-70, ακόμα και 10-90, αλλά ποτέ δεν είναι μηδέν για καμία πλευρά. Ακόμα και η ανοχή, η υπομονή, η αδράνεια ή η προσμονή, είναι μέρος του ποσοστού υπαιτιότητας που έχουν. Δεν λέω να μην είσαι ο εαυτός σου και να χάσεις αυτό που είσαι, αλλά να μπορείς να βάλεις τον άνθρωπό σου δίπλα σου και όχι πίσω σου ή απέναντί σου. Αν κυρίαρχο συναίσθημα είναι να παραμείνεις ο εαυτός σου και να μην υποχωρήσεις ποτέ, τότε κάτσε μαζί του… με τον εαυτό σου! Θα μου πείτε, δεν γίνεται να χάσουμε τον εαυτό μας… Δεν εννοούσα αυτό, αλλά τα “θέλω” μας, μπορούν να δέχονται και τα “θέλω” του άλλου. Σίγουρα δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε όταν νιώθουμε πράγματα.

Όταν αποφασίσεις να ενώσεις την ζωή σου με κάποιον, τότε οφείλεις πρώτα να ακούσεις τα “θέλω” του, τις ανάγκες του, την ζωή όπως την έχει ονειρευτεί. Ακόμα όμως και αν αυτά τα όνειρά του δεν ξέρεις αν μπορείς να τα εκπληρώσεις, μίλα του, δώσε του να καταλάβει τις προθέσεις σου και την επιθυμία σου να βρείτε μαζί τον δρόμο σας. Ειδικά όταν μεταξύ σας υπάρχει συναίσθημα, έλξη, κατανόηση, αισθήσεις που νιώθετε όταν είστε κοντά που δεν είχατε ποτέ. Όταν ένα βλέμμα λέει περισσότερα από τις λέξεις, όταν μια αγκαλιά μεταφέρει παλμούς από το ένα σώμα στο άλλο, που αρκούν για να θες να είσαι μαζί του, όλα θα γίνουν.

Γιατί να τραβάμε μια γραμμή και να μην δεχόμαστε τίποτε που να την ξεπερνάει; Ανεβάζουμε τον πήχη εκεί που θέλουμε και έχουμε την απαίτηση ο άλλος να φτάσει εκεί ή να τον ξεπεράσει; Γιατί να είναι η αρχή μιας σχέσης, μια συνεχόμενη δοκιμασία; Γιατί πρέπει να αναρωτιόμαστε τι κάναμε λάθος και ο σύντροφός μας, να μην μας το λέει με το όνομά του; Τι είδους επικοινωνία είναι αυτή; Πόσο εγωιστικό; Μίλα, εκφράσου, συζήτησέ το! Αυτό είναι η σχέση και το να νιώθεις κάποιον… δικό σου άνθρωπο. Γιατί να μην μπορείς να φτιάξεις το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί με κάποιον και όχι να θεωρείς δεδομένο ότι απλά θα συμπληρώσει τα κενά του σχεδίου που έχεις στο μυαλό σου; Δεν τον νοιάζεσαι αυτόν τον άνθρωπο; Είναι απλά η “σχεδία” που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά σου, μέσα σε ένα πέλαγος καταστάσεων που προσπαθούσαν να σε πνίξουν;