Μέρες τώρα νιώθω δυσφορία. Προσπαθώ να μιλήσω σε αυτό το τετραπέρατο είδος που κατοικεί μες το κεφάλι μου, αλλά δεν με ακούει, δεν με ακολουθεί. Του έδωσα ένα ζεστό σπιτικό και παροχές να μένει όσο πολυτελέστατα μπορεί, αλλά τελευταίως δεν σέβεται, αντιμιλά και επαναστατεί. Παίρνει πρωτοβουλίες και απαιτεί.
Του δίνω συνέχεια τροφή για σκέψη, γνώσεις, πληροφορίες , εμπειρίες, συζητήσεις για να έχει να ασχολείται και να μην πλανιέται από εδώ και εκεί. Όταν έχει ξυπνήσει με κέφια και είναι συντονισμένο, ξεκάθαρο, με υπηρετεί, όταν το αφήνω ελεύθερο και χαλαρώνω τα όρια, αγριεύει και δυσανασχετεί. Είναι στιγμές που μπερδεύονται οι ρόλοι, αναρωτιέμαι ποιος κάνει κουμάντο, εγώ ή αυτό. Περιπλανιέται στα σκοτεινά νευρωμένα σοκάκια, περιπλέκει τα πράγματα, δημιουργεί ένα ανελέητο χάος χωρίς σταματημό. Τα εγκεφαλικά κύτταρα ποτίζονται από τις μπερδεμένες σκέψεις, αναβοσβήνουν γοργά με το σήμα κινδύνου και χάνω το ρυθμό.
Μπαίνω στον κυκεώνα τους, προσπαθώντας απελευθέρωση να βρω. Του ψιθυρίζω γλυκά στο αυτί, το παίρνω αγκαζέ, κάνουμε αλλεπάλληλες συζητήσεις , αποτέλεσμα μηδέν. Χτυπάει το πόδι κάτω, με αποδοκιμάζει, με καρφώνει στα μάτια και αδιαφορεί. Νευριάζω, τραβάω τα ηνία, επιβάλλω τη γνώμη μου, άδικος κόπος, σαν αφηνιασμένο άλογο, τσινάει, αφρίζει και επαναστατεί. Ηλεκτροφόρα καλώδια στο κεφάλι μου, διακόπτη δε μπορώ να βρω. Η λογική πάει περίπατο ανεπιστρεπτί, ώσπου να αποφασίσει να γυρίσει στη βάση της και να κάνει επανεκκίνηση από την αρχή.
Κάτι εκατοστά πιο κάτω βρίσκεται η καρδιά. Το κέντρο των συναισθημάτων, της αγάπης και της στοργής. Ευγενής και καλοσυνάτη, ανοίγει τον εαυτό της έτοιμη να αποκαλυφθεί και να νιώσει. Η συμπόνια και η συναίσθηση που τη διακατέχει, της δίνει τη δύναμη να συναισθάνεται και να συμπονά. Σαν ανθισμένο ρόδο προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες σε εκείνους που την αναγνωρίζουν και θέλουν να μεθύσουν από τη μυρωδιά. Ανοίγει τα πέταλα της και αγκαλιάζει. Ρισκάρει, τολμά και ας πληγωθεί και όταν συμβεί πονά, ραγίζει.
Η δύναμη της είναι αυτές οι χαρακιές της κάπου εκεί. Συγχωρεί όμως και ξαναπροσπαθεί. Δεν φοβάται τον πόνο, γιατί είναι γνώριμος από το παρελθόν, ξέρει να τον κάνει κτήμα της και να βγαίνει νικήτρια. Δεν είναι επιφανειακή είναι ουσιαστική, η ανιδιοτέλεια την χαϊδεύει με τον γλυκό της ιστό και μεγαλουργούν μαζί. Φιλάνθρωπη και ευγενής. Ξέρει ότι κανείς δεν είναι τέλειος μονάχα όλοι ιδιαίτεροι και μοναδικοί.
Η ηρεμία και αυτή η θαλπωρή, συγκρούεται με το νεύρο από το μυαλό. Αμετανόητοι αντίπαλοι η καρδιά με τη λογική. Το μυαλό είναι πρακτικό, μετράει, υπολογίζει, ξεκαθαρίζει με μαθηματική τροπή. Η καρδιά απλά αγαπά. Μήνες τώρα παλεύω να τα κάνω να ενωθούν. Να φιλιώσουν, δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Το μυαλό από μόνο του νιώθει μοναξιά, αλλά επιμένει με πυγμή. Η καρδιά σιώπα, συγχωρεί, παρόλα αυτά διεκδικεί. Παθιάζεται, είναι ορμητική και παρακάμπτει τη λογική.
Μου μιλάνε και οι δύο ταυτόχρονα, συμπέρασμα να βρω, αδυνατώ. Με έχουν στη μέση και κοντεύω να τρελαθώ. Τραβάνε και οι δυο ένα τεντωμένο σχοινί. Πόλεμος με έμενα στο επίκεντρο. Άμαχος αναζητητής. Δεν ξέρω ποιόν να πιστέψω, ψάχνω απαντήσεις, και δεν ξέρω ποιον να ακούσω, ποιον να εμπιστευτώ. Δεν συμμαχούν μεταξύ τους να γλιτώσω από το χαμό.
Η λογική επιβάλλεται, έχει επιχειρήματα, πειθώ, τείνω να τη πιστέψω αλλά η καρδιά με κάνει να νιώθω και παραληρώ. Ένας φαύλος κύκλος η ακρόαση αυτή. Τη στιγμή που τείνω προς το ένα άκρο, αισθάνομαι ότι κάνω λάθος επιλογή και σέρνομαι πάλι στην μέση, για να πάρω μια δίκαιη απόφαση σαν πλανόδιος δικαστής.
Δεν υπάρχει νικητής αλλά ούτε και ηττημένος, μόνο εγώ στη μέση λαβωμένη. Υπάρχει λογική χωρίς συναίσθημα και συναίσθημα χωρίς λογική; Η συμμαχία μεταξύ τους είναι η ιδανική.
Κλείσε για λίγο τα μάτια και μείνε σιωπηλός, αποστασιοποιήσου κι από τους δυο, μείνε για λίγο στο κενό… Αν δεν μπορείς να πάρεις μια απόφαση, με ποιο να ταυτιστείς, ρίσκαρε και απλά αποδέξου τις συνέπειες της εκάστοτε επιλογής.
Από Stella
