Μαθητής ΕΠΑΛ, τραμπουκίζει καθηγήτρια για να του σβήσει μία απουσία! Ουρλιάζει και την βρίζει χυδαία. Κάποιος συμμαθητής του, βρίσκει προφανώς το θέαμα τόσο αστείο, που το βιντεοσκοπεί με το κινητό του. Το βίντεο διαρρέει στο διαδίκτυο.
Τέσσερα παιδιά, ανάμεσά τους και δύο 12χρονα (!!!) εισβάλλουν σε νεκροταφείο, βεβηλώνουν τάφους, ξεθάβουν νεκρή και τοποθετούν τη σορό της δίπλα στον τάφο.
Σε δημοτικό σχολείο (!!!) ένα κοριτσάκι, υποχρεώνεται από άλλα παιδιά να γλείψει τις τουαλέτες, γιατί έχασε σ’ ένα παιχνίδι. Εν ώρα λειτουργίας του σχολείου.
Παιδιά. 21ος αιώνας. Εν Ελλάδι…
Οι ειδήσεις αυτές που έφτασαν στ’ αυτιά μας τις τελευταίες μέρες, έχουν προκαλέσει θύελλες αντιδράσεων. Έχουμε πέσει όλοι απ’ τα σύννεφα, γιατί δεν γίνεται τέτοια πράγματα να γίνονται από παιδιά! Αναρωτιόμαστε όλοι, ποιοι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τέτοιο τρόπο! Χωρίς αξίες, σεβασμό και ιδανικά! Πώς γίνεται να μην είδαν αυτοί οι γονείς, πως τα παιδιά τους χρίζουν βοηθείας! Πώς γίνεται να μην ήταν αρκετά κοντά τους, ώστε να δουν τα πρώτα δείγματα και να διορθώσουν το κακό εν τη γενέσει…
“Ντροπή και αίσχος! Για όλα αυτά τα παιδιά, αλλά κυρίως γι’ αυτούς τους γονείς!” σκέφτηκες και χάιδεψες το κεφαλάκι του τρίχρονου γιου σου, που παίζει πολεμικά παιχνίδια στο κινητό (εδώ και 4 ώρες). “Αν ήταν δικό μου παιδί…” μονολόγησες και δεν έδωσες σημασία στην κόρη σου, που εδώ και μέρες δείχνει πως κάτι την απασχολεί. “Προεφηβεία…” σκέφτηκες και κούνησες το κεφάλι σου, σκρολάροντας στο κινητό σου.
Δύσκολη η ζωή. Όλοι δουλεύουμε πολλές ώρες για να εξασφαλίσουμε τα ως προς το ζην. Μετά τη δουλειά, πρέπει να πηγαινοφέρνουμε τα παιδιά στις δραστηριότητές τους κι όταν επιστρέψουμε στο σπίτι, τρέχουμε ασταμάτητα να μαγειρέψουμε, να καθαρίσουμε και να σιδερώσουμε. Με όλη αυτή την κούραση και την ταλαιπωρία καθημερινά, όποτε μπορούμε, κανονίζουμε και κανένα τριήμερο με το έτερον ήμισυ, να ηρεμήσουμε χωρίς τα παιδιά. Ευτυχώς υπάρχουν οι γιαγιάδες. Τα παιδιά; Φροντίζουμε με κάθε τρόπο να μην τους λείψει τίποτα. Εξάλλου γι’ αυτά δουλεύουμε. Τα δωμάτιά τους είναι γεμάτα παιχνίδια και ηλεκτρονικά τελευταίας τεχνολογίας. Τα ρούχα τους είναι καινούρια και πανάκριβα και δεν λείπουν από καμία εκδρομή και κανένα πάρτι…
Κι έρχεται μια στιγμή, που ανοίγουμε τα μάτια μας και τα παιδιά μας είναι πια έφηβοι και επί της ουσίας δεν τα γνωρίζουμε καν. Βλέπουμε κάποιες συμπεριφορές που δεν μας αρέσουν ιδιαίτερα, αλλά τις αποδίδουμε στην εφηβεία και κατεβάζουμε και πάλι το κεφάλι μας στο κινητό μας. Εξάλλου, γιατί να ανησυχήσουμε; Έχουμε γαλουχήσει τα παιδιά μας με όλες τις αξίες και τα ιδανικά που έχουμε μέσα μας. Όλα αυτά για τα οποία διαβάζουμε για παιδιά με παραβατικές συμπεριφορές, αφορούν παιδιά που μεγάλωσαν με αδιάφορους και ανεύθυνους γονείς. Με γονείς που δεν τους έδιναν καμία σημασία!
Ξέρεις… όλα αυτά τα παιδιά για τα οποία διαβάζεις στο ίντερνετ και βλέπεις στις ειδήσεις, δεν είναι παιδιά ενός άλλου πλανήτη. Είναι παιδιά που βρίσκονται στη διπλανή γειτονιά, στην απέναντι πολυκατοικία, στο σχολείο των παιδιών μας. Ίσως δεν είναι παιδιά παρατημένα ή από “προβληματικές” οικογένειες. Ίσως είναι απλά παιδιά που έμαθαν να έχουν τα πάντα και να μην ακούν το “όχι” ποτέ. Ίσως είναι παιδιά που τους δώρισαν κάποτε το πιο ακριβό κινητό και δεν τους διάβασαν ποτέ ένα παραμύθι πριν τον ύπνο. Ίσως είναι παιδιά που αγαπήθηκαν πολύ ή που δεν αγαπήθηκαν σωστά. Ίσως είναι παιδιά σαν το δικό σου και το δικό μου. Ίσως είναι τα παιδιά που αύριο μπορεί να φέρουν μια νέα Ελένη, μια νέα Μυρτώ, έναν νέο Άλεξ, στους τίτλους των ειδήσεων. Σίγουρα όμως είναι παιδιά που εκπέμπουν SOS για το πόσο έχουμε αποτύχει ως γονείς, ως άνθρωποι, ως κοινωνία…
Μην σε ξεγελάει η σιωπή. Μπορεί να κρύβει κραυγές μέσα της. Κοίτα δίπλα σου. Μήπως είναι η ώρα να αφήσεις κάτω το κινητό σου;
Της Κικής Γιοβανοπούλου