Και όμως… υπάρχουν οι γυναίκες εκείνες που πετούν στην κυριολεξία σε έβδομους ουρανούς. Φοράνε το πιο ωραίο τους χαμόγελο, ξεχνάνε αυτά που τους κρατάνε στη γη και ετοιμάζονται να πετάξουν ψηλά, αφήνοντας όλα αυτά που τους δεσμεύουν στο έδαφος.
Και εκεί, κρύβονται πίσω από τα σύννεφα, ατενίζοντας τον κόσμο και διαπιστώνοντας πόσο μικροί είμαστε τελικά μπροστά σε αυτόν. Διότι πρέπει και οι αιθέρες να υποκλιθούν μπροστά στη δύναμη και την ομορφιά της γυναίκας, μπροστά στο αδάμαστο πνεύμα της, που δε φοβάται μπροστά σε τίποτα.
Ένα πέταγμα στον ουρανό που σου δείχνει πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για τη γυναικεία φύση, στην οποία μπορεί μεν να απουσιάζει η μεγάλη σωματική δύναμη, αλλά δεν υστερεί σε τίποτα από την ψυχή, το θάρρος και το πείσμα. Ένα πέταγμα που διώχνει από μακριά οτιδήποτε σε πληγώνει και σε κρατάει δέσμια στη γη και σε καλεί να κοιτάξεις ψηλά, τόσο μεταφορικά, όσο και ρεαλιστικά. Ένα πέταγμα στον ουρανό, που σε κάνει να φαντάζεις προστατευμένος όταν το βλέπεις να περνάει μπροστά από έναν άπειρο και ατελείωτο ουρανό.
Αυτές είναι οι γυναίκες πιλότοι. Αυτές που αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει “ανδρικό” ή “γυναικείο” επάγγελμα, αλλά μόνο μεγάλη θέληση και αγάπη στο αντικείμενο με το οποίο έχεις αποφασίσει να ασχοληθείς. Ένα πέταγμα που σου δείχνει πόσο ψηλά φθάνει μία γυναίκα, πως μπορεί αν το θέλει, να αγγίξει ακόμα και τον ουρανό τον ίδιο. Γιατί τίποτα δεν είναι άπιαστο!
ΥΣ: Για τη φίλη που μου το ζήτησε…
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη