Ατενίζω εκείνο το χάρτινο καραβάκι που μου είχες φτιάξει με τα χέρια σου. Ένα απλό άσπρο καραβάκι, από χαρτί φωτοτυπικού. Ελπίδα είχες γράψει στην πλώρη!
Ελπίδα έψαχνε η ψυχή σου για να σαλπάρει. Ελπίδα για εκείνα τα ταξίδια που θα κάναμε μαζί. Ελπίδα για όλα εκείνα τα συναισθήματα που νιώθαμε ότι θα κρατήσουν μια ζωή. Ελπίδα για όλα εκείνα τα όνειρα μας, που θέλαμε να πάρουν μορφή.
Ελπίδα για να καταφέρεις να απελευθερωθείς, από όλα αυτά που σε κρατούσαν δέσμιο των επιλογών σου. Ελπίδα για να καταφέρεις να δραπετεύσεις από τη δικιά σου πραγματικότητα και φυλακή. Ελπίδα για να μπορέσεις να ελπίζεις ξανά.
Το χάρτινο καραβάκι σου το έχω φυλάξει σε μια κούτα. Ευτυχώς που δεν διακρίνεται η θάλασσα, μη φανούν τα ματωμένα όνειρα που κολυμπάνε διαλυμένα τριγύρω και εκείνη την ελπίδα που βούλιαξε χωρίς επιστροφή…
Από Stella