Μ’ όλα τα λάθη και τα στραβά σου, μ’ όλα τα ελαττώματα και τα παράξενά σου, σ’ ερωτεύτηκα. Σ’ ερωτεύτηκα κι αφέθηκα να ζήσουμε μαζί, όσα είχε γράψει για μας η μοίρα. Δεν ήταν πολλά, ήταν όμως αρκετά για να καταλάβω. Για να δω τι αγαπώ, τι ποθώ, με τι νιώθω ευτυχισμένη. Ήταν αρκετά για να συνειδητοποιήσω τι θέλω, τι ζητώ, με τι νιώθω γεμάτη.
Έφυγες; Έφυγα; Έφταιγες; Έφταιγα; Με πόνεσες; Σε πόνεσα; Με πλήγωσες; Σε πλήγωσα; Τι σημασία έχει πια; Πάει τόσος καιρός που ούτε που θυμάμαι…
Χαμογελάω και βγαίνω και περνάω καλά. Έχω φίλους, παρέες, ανθρώπους που μ’ αγαπούν και αγαπώ. Ανθρώπους που μ’ ακούν, με φροντίζουν και με συμβουλεύουν. Χέρια να με σηκώνουν όταν πέφτω και να μ’ αγκαλιάζουν όταν πονάω. Η ζωή μου έχει χρώματα και μουσικές και δυνατά γέλια. Δεν υποφέρω, δεν φοβάμαι, δεν ανησυχώ. Έχω βρει το δρόμο μου, τα μονοπάτια και τα βήματά μου. Όλα είναι εντάξει. Όλα είναι εντάξει ψυχή μου κι ας μην είσαι εδώ.
Δεν με πονάει πια η απουσία σου. Δεν με πονάει η θύμησή σου. Όταν περάσεις απ’ το νου μου, χαμογελάω κι αναπολώ χωρίς να δακρύζω. Ξέρεις όμως κάτι; Ακόμη κι αν όλα είναι εντάξει, ακόμη κι αν η ιστορία μας ανήκει επίσημα κι ανεπίσημα πια στο παρελθόν, είναι μια σκέψη που με μελαγχολεί. Ότι ποτέ κανείς δεν θα γίνει εσύ…
Μ’ όλα τα λάθη και τα στραβά σου, μ’ όλα τα ελαττώματα και τα παράξενά σου, κανένα “σ’ αγαπώ” δεν θα έχει πια την ίδια γεύση και κανένα “σε θέλω” το ίδιο άρωμα. Κανένα “μου λείπεις” δεν θα έχει το ίδιο χρώμα και κανένα άγγιγμα την ίδια αίσθηση.
Παράξενο συναίσθημα. Δεν μου λείπεις κι όμως λείπεις και ποτέ κανείς δεν θα γίνει εσύ…
Κική Γιοβανοπούλου