Έπεφτα στη φωτιά για σένα. Ήσουν τα πάντα μου. Σου χάρισα τα όλα μου. Το έβλεπες χαλαρά. Γούσταρες χλιαρά. Έδινες με το σταγονόμετρο.
Στον πόνο σου, σκούπιζα τα δάκρυά σου. Στον πόνο μου χανόσουν. Στη χαρά σου, πανηγύριζα στο πλάι σου. Στη χαρά μου, χαμογελούσες κι άλλαζες κουβέντα. Στα λάθη σου, σου κρατούσα το χέρι. Στα λάθη μου, απομακρυνόσουν.
Κουράστηκα να περιμένω. Κουράστηκα να ελπίζω. Κουράστηκα να προσπαθώ. Να νιώσεις. Να πονέσεις. Να νοιαστείς. Κουράστηκα να συμβιβάζομαι και να δικαιολογώ. Κουράστηκα να παρακαλώ για την παρουσία σου και να σε κυνηγώ στα φευγιά σου. Κουράστηκα να μαντεύω τις σιωπές σου και να σιωπώ μπροστά στην αδιαφορία σου. Κουράστηκα να διεκδικώ κομμάτια σου. Σε ήθελα ολόκληρο…
Όλη μας η σχέση ένα ατέλειωτο κυνηγητό στους δρόμους που επέλεγες. Σε κάθε σταυροδρόμι, να διαλέγεις την επόμενη διαδρομή κι εγώ να ακολουθώ. Αλήθεια, πόσο με υποτίμησα! Πόσο φτηνά με πούλησα! Πόσο λίγο μ’ αγάπησα!
Δεν νιώθουν όλοι. Δεν νιώθουν όλοι το ίδιο και το λίγο για κάποιους δεν είναι αρκετό. Πονάει που μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα, αλλά έχω κουραστεί τόσο, που θα μάθω να κάνω το ίδιο. Στο σταυροδρόμι που με έφτασες, αυτόν τον δρόμο θα διαλέξω. Είναι η πρώτη φορά που δεν θα τρέξω πίσω σου. Είναι η πρώτη φορά που θα επιλέξω την αντίθετη κατεύθυνση. Κι αυτό μωρό μου, δεν είναι εγωισμός. Αξιοπρέπεια λέγεται…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
💫🌸💛