Πάει καιρός που δεν είσαι πια μωρό. Μεγαλώνεις τόσο γρήγορα! Πόσες φορές σε βλέπω να κοιμάσαι κι απορώ πότε πέρασε ο καιρός! Σαν χτες μου φαίνεται που πρωτοαντίκρυσα εκείνο το μικρό, ζαρωμένο, κόκκινο ανθρωπάκι, τη μέρα που μ’ έκανες μητέρα. Εκείνη ήταν κι η πρώτη και τελευταία φορά, που το κλάμα σου με γέμισε ευτυχία.

Δεν είμαι τέλεια! Ποιος είναι άλλωστε; Είμαι όμως κοντά σου, με τα λάθη και τα σωστά μου, προσπαθώντας να σε γεμίσω με ότι πιο όμορφο έχω μέσα μου.

Τα παιδιά δεν μαθαίνουν απ’ τις συμβουλές, αλλά μιμούνται τις πράξεις μας λένε. Γι’ αυτό και προσπαθώ να είμαι σωστό παράδειγμα για σένα. Δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά είμαι άνθρωπος κι οι άνθρωποι κάνουν λάθη κι αυτό είναι ένα πράγμα που θέλω να θυμάσαι από μένα. Πως μπορεί να κάνεις λάθος, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ήρθε το τέλος του κόσμου. Θα κάνεις πολλά λάθη στη ζωή σου μάτια μου, το θέμα είναι να τα μετατρέψεις σε σοφία πριν πας παρακάτω. Να μην τ’ αφήνεις να τυραννούν την ψυχή σου, να μην τ’ αφήνεις να ορίζουν τη ζωή σου. Να βρίσκεις δύναμη να τα προσπερνάς, για να συνεχίζεις.

Η ζωή μωρό μου, δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Θα βρεις μπροστά σου λακκούβες που θα σε γονατίσουν. Φουρτούνες που θα απειλήσουν να σε πνίξουν. Δαίμονες που θα θελήσουν να σου κάνουν κακό ή ακόμη χειρότερα, να σε κάνουν όμοιό τους. Είναι ανθρώπινο να φοβηθείς, είναι ανθρώπινο να λυγίσεις, όμως μην το βάλεις κάτω! Να πατάς γερά στα πόδια σου και να παλεύεις! Να μην σταματάς να παλεύεις! Αγώνας είναι η ζωή μωρό μου. Κάθε φορά όμως, μετά από κάθε μάχη, κάτι θα έχεις κερδίσει. Κι αυτό το κάτι, θα έχει μεγαλύτερη αξία από οτιδήποτε σου χαρίσουν. Γιατί μόνο αυτό θα είναι απόλυτα δικό σου!

Μη φοβάσαι ν’ αγαπάς. Ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και οι άνθρωποι δεν έχουν όλοι λευκή ψυχή και καθαρή ματιά. Αυτό όμως δεν πρέπει να κάνει και τη δική σου καρδιά πέτρα! Ν’ αγαπάς δυνατά κι αληθινά κι αν δεν το εκτιμήσουν, να βρίσκεις τη δύναμη να φεύγεις. Να μη φοβάσαι τις αλλαγές. Την αδράνεια να φοβάσαι.

Να αγαπάς και να γελάς με την ψυχή σου. Να ζεις την κάθε σου στιγμή και να σε οδηγούν τα δικά σου “πρέπει” κι όχι του κόσμου. Ο κόσμος πάντα θα λέει, γι’ αυτό πάντα να ακούς την καρδιά σου.

Να αγαπάς και να είσαι ελεύθερος, γιατί η αγάπη δεν φυλακίζει μωρό μου. Η αγάπη σε κάνει να ανθίζεις και να προχωράς. Κι αυτό ακριβώς είναι που θέλω για σένα. Να μεγαλώσεις και να ανοίξεις τα φτερά σου. Και να θυμάσαι… όσο μεγάλος κι αν είσαι, πάντα θα χωράς στην αγκαλιά μου!

Στα δικά μου αστέρια…♥♥

Της Κικής Γιοβανοπούλου