Πόσα σοκάκια σκοτεινά και πόσοι άνθρωποι χαμένοι στα μονοπάτια τους! Κάτω από τον αχνό φωτισμό των στύλων, κρύβουν τα θλιμμένα τους πρόσωπα, ψάχνοντας το νόημα για τη δική τους διαδρομή. Τα βήματα βαριά και μακρόσυρτα, η ανάσα ψυχρή από το κρύο της απουσίας του φωτός και το χιλιοφθαρμένο παλτό σφιχτά δεμένο, για να αντιστέκεται στους αέρηδες και την παγωνιά, μπας και καταφέρει να διατηρήσει λίγο ακόμα την ελπίδα ζωντανή.

Το κεφάλι σκυθρωπό και οι ώμοι γυρτοί από τη βαρύτητα των κακουχιών. Μάταια τόσες προσπάθειες για να ανασηκωθούν, με το που απελευθερώνονταν οι καινούργιες προκλήσεις, η προδιαγραμμένη πορεία προς τη γη, τους θύμιζε τη μόνιμη θέση που τους αναλογεί.

Εκεί κάπου μέσα στην ψυχή τους, υπάρχει ένα ίχνος, μια σκιά, μια μαυρίλα, ένα σκοτάδι. Άλλοι πάλι την λένε μια μελαγχολία γλυκιά! Με στόμφο προσπαθούν να την αποβάλλουν… την παραμερίζουν μακριά. Αρνούνται να παραδεχτούν αυτό το κομμάτι μέσα τους, το αγνοούν, το θάβουν πιο βαθιά. Όσο το παραβλέπουν, τόσο αυτό διεκδικεί το δικό του μερτικό. Ο φόβος τους κυριεύει! Τι θα επακολουθήσει αν ξυπνήσει το θεριό.

Επιδεικτικά παλεύουν να το συγκαλύψουν με ορμή, κρατιούνται με νύχια και με δόντια μην παραστρατήσουν στο κενό. Οι υποθέσεις τους κατακλύζουν, ακινητοποιούνται στο λεπτό. Αρνούνται να αποδεχτούν εκείνο το ψύχος που τους παγώνει το μυαλό. Παλεύουν μέσα τους και ψάχνουν απελπισμένα διαφυγή, κυριεύονται με τα αν και τα γιατί!Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις τους κατακλύζουν από παντού, αντιστέκονται, μάχονται, κυριεύονται, νικάνε και ξανά από την αρχή.

Ο χρόνος πιέζει, πανικοβάλλονται, ανησυχούν. Προσπαθούν να το εκριζώσουν με βία και επιμονή. Μα είναι κομμάτι τους… πώς να το αποχωριστούν; Για να υπάρχει μέσα τους, κάτι θα πρέπει να ανακαλύψουν, κάτι πρέπει να δουν.

Κάποιες στιγμές κοντοστέκονται μπροστά στην εφήμερη λάμψη από τις βιτρίνες των καταστημάτων, συνεχίζουν γοργά όμως το διάβα τους προς το άγνωστο της ζωής.

Αποδέξου… Πίστεψε… Αφέσου… Σε όποιο σκοτάδι και αν έχεις πέσει, είναι για να πας πιο γρήγορα στο φως!

Από Stella