Θυμάμαι κάποτε μια γυναίκα που αγαπούσα… Μετά από τόσα την ανασύρω από τη λήθη, στο προσκήνιο της μνήμης μου. Την ζωντανεύω ξανά στο μυαλό μου, αυτή που πάλευα να ξεχάσω όλα αυτά τα χρόνια.
Θυμάμαι πόσο την αγαπούσα, πόσο προσπαθούσα να βρίσκομαι κοντά της. Πόσο με έκοβε στα δύο αυτή της η ματιά, πόσο λαχταρούσα να αισθανθώ πως υπάρχει κάτι επάνω μου που και εκείνη αγαπάει.
Σκεφτόμουν ποιο ακριβό δώρο, κόσμημα ή άλλο πολύτιμο να της χαρίσω. Αλλά τελικά έβλεπα, πόσο μικρά είναι όλα τα υλικά πράγματα, για να περιγράψουν την αγάπη που είχα μέσα στην καρδιά μου να πετάει και να με τρελαίνει.
Ήταν μια ωραία γνωριμία, αληθινή από την πρώτη στιγμή για εμένα. Αλλά δυστυχώς, για εκείνη ποτέ δεν είχε την ίδια σημασία.
Ήταν μια ωραία γνωριμία, αλλά τελείωσε απότομα και με προσγείωσε σε μια ωμή πραγματικότητα, που τρύπησε το σώμα μου κι ακόμα περισσότερο την ψυχή μου με αγκάθια.
Ήταν μία ωραία γνωριμία, με εντελώς κακή κατάληξη…
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη