Μελαγχολικός Νοέμβρης… το καλοκαίρι κράτησε πεισματικά τα ηνία της διαδοχής. Άργησε να έρθει φέτος ο χειμώνας. Πρακτικά, γιατί εσωτερικά πάει καιρός που έχει φωλιάσει για τα καλά μες τη ψυχή σου. Είχες σχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια τα όρια, τις γραμμές, τις σκέψεις, τις προσδοκίες και τους στόχους σου και εισχώρησες ηθελημένα μες το προσεκτικά σχεδιασμένα κουτί σου. Αυτό της «υποτιθέμενης» ασφάλειας, της «απατηλής προστασίας» από τους εξωτερικούς εισβολείς κάθε λογής. Σκέψεις, ανθρώπους και καταστάσεις, θεωρίες, “αν” και “γιατί”.
Εισέβαλες στον τέλεια σχεδιασμένα μικρόκοσμο σου και παρέμεινες εκεί. Το αρχικό σχέδιο ήταν να επισκέπτεσαι για λίγο το κουτί σου, να απομονώνεσαι που και που και να επουλώνεις ανεπηρέαστος τις πληγές σου, μέχρι να ξαναβγείς στον πόλεμο της ζωής. Κυρίως όταν ένιωθες ότι απειλείσαι από τα πυρά των λέξεων και τις άδικες πράξεις των «εχθρών» πάνω σου. Για να συσκεφθείς με τον εαυτό σου, να πάρεις λίγο χρόνο εκτός, για να δεις τις καταστάσεις καθαρά και να σχεδιάσεις τις στρατηγικές σου.
Ο χρόνος παραμονής σιγά σιγά διευρυνόταν, τα λεπτά έδιναν τη θέση τους στις ώρες και αυτές αργότερα στις μέρες, με αποτέλεσμα ο καιρός που ξεμυτούσες από την ασφάλεια του κουτιού να παραμένει λιγοστός. Ξεχνούσες να βγεις. Ήταν ζεστή η μήτρα της φωλιάς σου, η κουβερτούλα που σκέπαζε το κρύο της ψυχής. Κανένας κίνδυνος, καμία απειλή δεν μπορούσε να σε αγγίξει, ότι χρειαζόσουν νόμιζες ότι τα είχες όλα εκεί. Ασφάλεια, προστασία, γαλήνη, ηρεμία, όλα εκεί!
Παρέδωσες τα ηνία των “θέλω” και των επιθυμιών σου στους άλλους, λιποτάκτης από τη μάχη και λαβωμένος αφέθηκες. Η θέληση μετατράπηκε σε απραξία, το σθένος σε λύπη και η αιώνια επανάσταση σε μια οπισθοχωρημένη άβουλη κραυγή. Η ζωή όμως συνεχίζεται και εσύ είσαι απών… Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου; Αν μπορείς να σε φυλακίσεις, μπορείς και να σε απελευθερώσεις! Αν μπορείς να σε θανατώσεις, μπορείς και να σε αναστήσεις…
Stella