Νομίζεις πως θα με πληγώσεις με το να μη μου μιλάς; Θαρρείς πως το ηθικό μου θα λυγίσεις, επειδή μου κλείνεις το τηλέφωνο; Πιστεύεις πως με το να μου δείχνεις πως περνάς καλά με άλλους, θα με πληγώσεις και θα μου δείξεις πως χώρο για εμένα στην καρδιά σου δεν έχεις;

Δεν είμαι πια θύμα των ματιών σου! Δε μου κόβεται πια η αναπνοή, βλέποντας το υπερήφανο βάδισμά σου. Δε με αναστατώνει η ομορφιά σου πια, διότι εξωτερική ομορφιά χωρίς να συνοδεύεται από μέσα ουσιαστικό, μοιάζει με κρασί ξεθυμασμένο.

Δεν μπορείς πια να με πληγώσεις, γιατί άλλο πια πόνο το μέσα μου δε χωράει! Δεν είμαι πια μία σκιά που από πίσω σε ακολουθεί, ούτε χώμα το οποίο λαχταράει να πατήσεις επάνω του απλά και μόνο για να σηκωθεί λίγο.

Δε σου αξίζουν άλλο τα δάκρυά μου. Δε μου αξίζει άλλο να αισθάνομαι το μέσα μου έρημο, επειδή εσύ απλώς έχεις άλλες έγνοιες, πιο σημαντικές.

Αν δε θέλεις να μου μιλάς, εγώ άλλο πια δε θλίβομαι. Δεν πληγώνομαι από το πρόσωπο που βγάζεις προς τα έξω. Μακάρι να ήμασταν πάντοτε τόσο ευτυχισμένοι όσο θέλουμε να δείχνουμε!

Μου έδωσες το σπουδαιότερο έναυσμα που μου έδωσε ποτέ άνθρωπος. Με έκανες να πιστέψω σε εμένα περισσότερο, να με αγκαλιάσω και να προσπαθήσω να αναδείξω το ταλέντο μου.

Νομίζεις πως θα με πληγώσεις και άλλο; Σε διαβεβαιώνω πως με δυνάμωσες τόσο, που δεν μπορεί πια να με λυγίσει τίποτα!

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη