Φοβάμαι που σιγά σιγά ξεθωριάζει η μορφή σου μέσα μου!

Σβήνουν οι μνήμες, οι εικόνες, οι μυρωδιές των ανθρώπων που αγαπάς. Ξεθωριάζουν σαν τις παλιές φωτογραφίες. Τι παιχνίδια παίζει και αυτό το μυαλό; Θυμάσαι κάτι ασήμαντο μια ζωή κι όμως, τα πιο σημαντικά σβήνονται σιγά σιγά… Έτσι ξαφνικά χώρισαν οι δρόμοι μας. Έφυγες και μ’ αποχαιρέτησες με μία αγκαλιά τόσο δυνατή, θαρρείς και κρατούσες όλες τις αγκαλιές που είχες για μένα, για εκείνη τη στιγμή. “Τα λέμε!” είπαμε. Έκανα δέκα βήματα, γύρισα πίσω κι ήσουν εκεί, δεν είχες κάνει ούτε ένα! Μου χαμογέλασες. Ήξερες πως γι’ αυτό το χαμόγελο μπορούσα να κάνω τα πάντα; Ανταπέδωσα το χαμόγελο, έχοντας έναν κόμπο στο λαιμό. Ήξερα πως δεν θα σε ξαναδώ… Έτσι ξαφνικά λοιπόν σταματήσαμε να μιλάμε, να απαντάς στα μηνύματα. Έσβησα το τηλέφωνο σου από θυμό. Έτσι ξαφνικά τέλειωσαν όλα!

Δεν σε ξεπέρασα, δεν ήθελα. Όταν μου έλειπες πολύ, έβγαζα την φωτογραφία σου και την κοιτούσα με τις ώρες. Πόσες κουβέντες έχουμε κάνει να ξερες! Όταν ένιωθα ότι πνίγομαι, πήγαινα βόλτα σ’ εκείνο το πάρκο που συνηθίζαμε να συναντιόμαστε. Εκεί που συνηθίζαμε να μιλάμε, να γελάμε, να μαλώνουμε, να τα βρίσκουμε… Όταν μου έλειπες, καθόμουν με τις ώρες εκεί. Εκεί που άρχισαν όλα! Τα γέλια μας, τα αστεία, τα πρώτα καρδιοχτύπια, η αγκαλιά σου, το άγγιγμά σου… Πέρασε ο καιρός και συνήθισα να ζω με τις αναμνήσεις. Πέρασε ο καιρός κι έχω αρχίσει να μην σε βρίσκω πια και φοβάμαι τόσο πολύ! Φοβάμαι ότι έχεις αρχίσει να ξεθωριάζεις στη μνήμη μου. Δεν θυμάμαι το άρωμα σου πια! Και τα μάτια σου… τρομάζω που δεν τα θυμάμαι! Φοβάμαι! Μ’ ακούς;