Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, πώς θα ήταν η ζωή σου αν είχες απλά προσπεράσει εκείνη την ανάρτηση στο Internet; Αν είχες κανονίσει κάτι εκείνο το Σαββατοκύριακο και έπρεπε να λείπεις; Αν δεν σταματούσε η βροχή; Πώς μία στιγμή θα μπορούσε να αλλάξει την ζωή σου…

Έτσι έγινε και με τον Ίαν. Παλιοί γνώριμοι που χαθήκαμε για χρόνια. Τα χιλιόμετρα που μας χώριζαν, ήταν ένας από τους πολλούς λόγους. Το πώς ξαναβρεθήκαμε ήταν τόσο τυχαίο και απρόβλεπτο (σίγουρα κάπως έτσι αρχίζουν και πιστεύουν κάποιοι, στις θεωρίες περί συνωμοσίας του σύμπαντος)!

Επέστρεψα σπίτι αργά το βράδυ, έπειτα από μια κουραστική μέρα. Πήρα το κινητό και άρχισα να χαζεύω στα Social. Ήταν η μόνη ώρα της ημέρας που μπορούσα να χαλαρώσω. Πέφτω πάνω στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ, θεσμού πια, που διαδραματιζόταν στην πόλη και ενώ συνήθως δεν δίνω σημασία, γιατί το πρόγραμμα είναι γεμάτο τα σαββατοκύριακα, κοιτάζω τις συναυλίες. Μου κινεί το ενδιαφέρον το όνομα ενός συγκροτήματος και το ψάχνω λιγάκι παραπάνω. Βλέπω ένα όνομα γνωστό. “Κοίτα τι σύμπτωση!” σκέφτομαι. Μπαίνω στο site και βλέπω την φωτογραφία του. Πόσα χρόνια! Πόσες αναμνήσεις! Και έτσι ξαφνικά, εκείνο το βράδυ ξαναμπήκε στη ζωή μου…

Μετά την συναυλία, βρεθήκαμε και περάσαμε ώρες γελώντας, νοσταλγώντας και αναπολώντας τα παλιά. Τίποτα όμως, δεν ήταν όπως τότε. Ανήκαμε και οι δυο αλλού, δώσαμε όμως την υπόσχεση να μην χαθούμε ποτέ ξανά! Όντως από την επόμενη μέρα, η επικοινωνία συνεχίστηκε και έγινε όλο και πιο συχνή, όλο και πιο ευχάριστη, όλο και πιο οικεία.

Ο Ίαν έγινε η φωνή που κάλμαρε την ψυχή μου. Έγινε το φαρμακάκι μου. Η ήρεμη δύναμη που είχα ανάγκη να νιώθω κοντά μου. Μέχρι που έγινε συνήθεια και ανάγκη. Και το ένα συναίσθημα διαδέχθηκε πολύ γρήγορα το άλλο. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που ένιωθα για εκείνον, δεν είχα βάλει ποτέ την σχέση αυτή σε κανένα κουτάκι, δεν μπορούσα άλλωστε! Το μόνο που ήξερα, ήταν ότι μου έλειπε πολύ και ήθελα να τον δω.

Οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες για να βρεθούμε. Ήταν η απόσταση που μας χώριζε, ήταν το ότι και οι δύο πια δεν ήμασταν ελεύθεροι… αυτή η θέλησή μου όμως να τον δω, ολοένα και μεγάλωνε. Ήθελα να περάσουμε έστω λίγες ώρες μαζί! Σήμερα! Τώρα! Τώρα που ακόμα μπορούμε! Τώρα, πριν γίνουμε απλά μια ανάμνηση, γιατί αύριο κανείς δεν ξέρει…

Σκέφτομαι με τόση λαχτάρα, την ώρα που θα με δει μπροστά του! Την ώρα που θα τον δω και θα τον πάρω στο κινητό, λέγοντάς του “γύρνα”. Εκείνη την ώρα περιμένω! Την ώρα που θα τρέξω να τον αγκαλιάσω όπως εκείνο το βράδυ και θα δω το χαμόγελό του, τα μάτια του! Ή μήπως θα αντικρίσω ένα παγωμένο βλέμμα; Δεν ξέρω!

Θέλω τόσο πολύ να δω αυτόν τον άνθρωπο που με έκανε να βγω από την ρουτίνα μου, που έδιωξε τους φόβους μου, αυτόν που γκρέμισε τις άμυνες μου, τα τείχη των ανασφαλειών μου, που έκανε πιο όμορφες τις μέρες μου κ εμένα λίγο πιο ευτυχισμένη. Τόσο, που νομίζω ότι το να πάω να τον βρω θα είναι το πιο μεγάλο μου κατόρθωμα! Αυτόν τον άνθρωπο που δεν ξέρω τι νιώθω, αλλά ξέρω πως αξίζει να κάνω άπειρα χιλιόμετρα για να φτάσω κοντά του.

Πόσο σκέφτομαι αυτές τις ώρες που θα σταματήσει ο χρόνος και θα είμαστε μόνο οι δυο μας! Πόσο σκέφτομαι αυτές τις στιγμές που θα φτάσουμε γελώντας ως το τέρμα!

Δεν ξέρω τι θα κάνει όταν με δει μπροστά του. Ξέρω μόνο, ότι αυτός ο άνθρωπος αξίζει να υπάρχει στη ζωή μου, για όλα αυτά που με κάνει να νιώθω!

Δεν ξέρω αν είχα προσπεράσει εκείνη την ανάρτηση στο internet, πως θα ήταν η ζωή μου σήμερα…

Από Gypsy soul