Το “καλό παιδί” ή το “τέλειο θύμα”;

Να μιλάς ευγενικά. Να μην απαντάς απρεπώς, όταν κάποιος σε προσβάλει ή σε στεναχωρήσει. Να χαμογελάς ακόμη κι αν δεν είσαι στα καλύτερά σου. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους. Να μην καβγαδίζεις. Να γυρνάς και το άλλο μάγουλο στο κάθε χαστούκι…

Δεν πειράζει… Θα το βρουν απ’ το Θεό. Δεν πειράζει… Κάποια στιγμή θα καταλάβουν. Δεν πειράζει… εσύ να έχεις κάνει το σωστό.

Το “καλό παιδί”. Το όνειρο κάθε μάνας. Το όνειρο κάθε προϊστάμενου. Το όνειρο κάθε φίλου… Το “καλό παιδί”. Εσύ. Εσύ που για χρόνια, ακολουθούσες τους “κανόνες” και φρόντιζες να μην στεναχωρείς κανέναν. Να μην προσβάλεις. Να μην αδικείς. Εσύ που για χρόνια ακολουθούσες τους “κανόνες” κι ανεχόσουν από όλους. Απ’ τη μάνα σου (μεγαλύτερη είναι, δεν πειράζει). Απ’ την αδερφή σου (αίμα σου είναι, τι να κάνουμε;). Απ’ την κολλητή σου (τόσα χρόνια φιλίας να πάνε χαμένα;). Απ’ τον προϊστάμενό σου (σου δίνει ψωμί και θα μιλήσεις κιόλας;). Ανεχόσουν και κατάπινες προσβολές, πικρά λόγια, αδικίες και χαμαλίκια.

Γιατί; Μα ήσουν το “καλό παιδί”! Το “καλό παιδί” που δεν έλεγε εύκολα “όχι” σ’ ότι του ζητούσαν. Το “καλό παιδί” που έλεγε “δεν πειράζει”, κάθε φορά που έκαναν ή έλεγαν κάτι που σ’ ενοχλούσε. Το “καλό παιδί” που όφειλε να είναι εντάξει απέναντι σε όλους!

Ρομποτάκι πια, ήξερες τους κανόνες απ’ έξω. Ήξερες όλα όσα δεν έπρεπε να κάνεις ή να πεις. Ήξερες πως το “όχι” δεν είναι αποδεκτή απάντηση κι ήρθες κι έγινες σιγά σιγά ο σάκος του μποξ όλων, η εύκολη λεία για τα νεύρα των υπολοίπων. Ήρθες κι έγινες αυτός που όφειλε σε όλους και δεν του όφειλε κανείς. Χρεώστης απ’ το πουθενά!

Μπορεί να σου πήρε μια στιγμή ή να σου πήρε χρόνια, ήρθε όμως η μέρα που αποφάσισες πως ζεις λάθος. Πως ζεις για τους άλλους. Πως δεν χρωστάς σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό σου. Ήρθε εκείνη η μαγική μέρα που αποφάσισες πως βαρέθηκες να είσαι το “καλό παιδί”! Ήρθε εκείνη η μέρα που αποφάσισες να αποτινάξεις τον μανδύα του καλού, του λογικού, του υπομονετικού.

Όσο μαγικά ήρθε αυτή η μέρα, τόσο μαγικά άρχισες να βλέπεις ανθρώπους να κρατούν αποστάσεις από σένα, να απομακρύνονται, να εξαφανίζονται. Είδες πολλά χαμόγελα να παγώνουν στο άκουσμα του πρώτου “όχι” σου κι ήταν πολλοί αυτοί που εξέφρασαν παράπονα για το πόσο άλλαξες.

Είδες όμως κι ότι άρχισες σιγά σιγά να ξαλαφρώνεις. Να είσαι πιο ήρεμος. Να χαμογελάς πιο συχνά. Οι άνθρωποι γύρω σου, ίσως είναι λιγότεροι πια κι είναι λίγο παράξενο αυτό, γιατί τώρα νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.

Τελικά μήπως δεν ήσουν το “καλό παιδί”, αλλά το “τέλειο θύμα”;

 

Της Κικής Γιοβανοπούλου