Σαν χτες μου φαίνεται, που ήσουν μικρός και σε κρατούσα στο ποδήλατο κι εσύ μου έλεγες “Δεν μπορώ! Θα πέσω!”. Σαν χτες μου φαίνεται, που σε άκουγα να μου λες “Φοβάμαι! Δεν μπορώ να κολυμπήσω!” κι εγώ ήμουν δίπλα σου να σε ενθαρρύνω, να σου δίνω κουράγιο, να σε μαθαίνω να μην τα παρατάς!
Σαν χτες μου φαίνεται, που γυρνούσες συνεχώς γύρω απ’ τη φούστα μου και δεν με άφηνες να πάω ούτε μέχρι το περίπτερο στη διπλανή γωνία. “Θα έρθω κι εγώ μαζί σου!” μου κλαψούριζες.
Σαν χτες μου φαίνεται, που σε κρατούσα τα βράδια σφιχτά στην αγκαλιά μου, μέχρι να αποκοιμηθείς. Σου τραγουδούσα χαμηλόφωνα στο αυτί το αγαπημένο σου νανούρισμα κι εσύ αφηνόσουν στα χέρια μου, σίγουρος πως κανένας δεν πρόκειται να σε πειράξει. Έκλεινες τα μάτια σου και μ’ ένα γλυκό χαμόγελο σχηματισμένο στο προσωπάκι σου, ταξίδευες στα όνειρά σου…
Πόσο γρήγορα πέρασαν τελικά τα χρόνια… θα ορκιζόμουν πως ήταν λίγες στιγμές πριν, που είχες έρθει κλαίγοντας στο σπίτι, γιατί είχες μαλώσει με τον Γιαννάκη κι εγώ προσπαθούσα να σε παρηγορήσω με χάδια και φιλιά. Θα ορκιζόμουν πως ήταν λίγες στιγμές πριν κι ας έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια…
Πόσο γρήγορα πέρασαν τελικά τα χρόνια! Σε λίγες μέρες γίνεσαι 18! Γίνεσαι 18 και φοιτητής! Με πόση αγωνία περιμέναμε τα αποτελέσματα των Πανελληνίων! Με πόση αγωνία περιμέναμε να δούμε, αν κατάφερες να περάσεις στη σχολή που ήθελες και την πόλη στην οποία θα ζήσεις τα επόμενα 4 χρόνια!
Το βλέπουν όλοι ότι μεγάλωσες πια. Ακόμη κι εγώ κι ας με πιάνει η συγκίνηση καμιά φορά, που σε βλέπω ολόκληρο άντρα να στέκεσαι δίπλα μου. Ακόμη κι εκείνες τις στιγμές, που θολώνουν κάπως τα μάτια μου και νομίζω πως είσαι ακόμη εκείνο το μικρό, μελαχρινό, γελαστό αγοράκι, ακόμη και τότε ξέρω πως είσαι μεγάλος πια! Μεγάλωσες κι έφτασε ο καιρός να φύγεις απ’ το σπίτι μας. Να ανοίξεις τα δικά σου φτερά και να κυνηγήσεις τα δικά σου όνειρα. Ξέρω πως ήρθε ο καιρός. Ξέρω πως έφτασε η δική σου στιγμή. Αυτή η στιγμή, στην οποία οφείλω να κάνω ένα βήμα πίσω και να σ’ αφήσω να αρχίσεις σιγά σιγά να χτίζεις τη δική σου ζωή. Με τα δικά σου υλικά, τα δικά σου χρώματα. Ακριβώς όπως την έχεις ονειρευτεί!
Θα είμαι πάντα εδώ για σένα, όποτε κι αν με χρειαστείς. Θα είμαι πάντα εδώ, το δίχτυ ασφαλείας σου σε κάθε πτώση. Το σπίτι μας θα είναι πάντα ανοιχτό για σένα, όπως κι η καρδιά μου. Θα είμαι πάντα εδώ, αλλά όσο κι αν θολώνουν τα μάτια μου, εσύ πρέπει να πετάξεις τώρα! Να ξεκινήσεις να χαράζεις το δικό σου μονοπάτι!
Σ’ αγαπώ… μωρό μου!
Της Κικής Γιοβανοπούλου
(για την Σοφία Β.)
Καλή “σχολική” χρονιά σε όλους, γιατί η “φοίτηση” δεν σταματά ποτέ!
ΑΦιλιά σε όλους! 🙂 Α=Αληθινά
Καλή σχολική χρονιά Στεφανία μου!