Άραγε πόσα καλοκαίρια και πόσους χειμώνες άφησες να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα χέρια σου, για τα θέλω των άλλων; Πασχίζεις συνεχώς και αγωνιάς, παλεύεις το θεριό της καθημερινότητας με νύχια και με δόντια, προσδοκώντας να βγάλεις εις πέρας άλλη μια μέρα στην πλάτη σου, φτάνοντας κάποια στιγμή στο τέρμα της διαδρομής, μην υπολογίζοντας τις εσωτερικές και τις παράπλευρες απώλειες, αρκεί να φτάσεις. Μη τυχόν και πει κανείς ότι λύγισες, ότι δεν τα κατάφερες! Ένας αγώνας δρόμου, μια δεδομένη καθιερωμένη πάλη με το εγώ σου και τους άλλους.

Τόσα χρόνια η νίκη δεδομένη, γνωρίζοντας κάθε φορά από την αρχή το έπαθλο και το νικητή. Παλεύεις, λυγάς, σωριάζεσαι… Ιδρώνεις, αγκομαχάς, συνεχίζεις όμως, γιατί πρέπει. Λες, δεν έχεις επιλογή! Πολεμάς χωρίς σθένος, απλά μάχεσαι για το καλό του πολέμου, την ικανοποίηση του περίγυρου. Προσφέρεις ότι έχεις και δεν έχεις, τον πολύτιμο χρόνο σου, το είναι σου, τον ίδιο σου τον εαυτό για να μπορέσεις να εκπληρώσεις το σκοπό. Όλοι κάτι σου ζητούν.

Φτάνει η στιγμή που ξεζουμίζεσαι, δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις, οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν, σωριάζεσαι, πιάνεις πάτο, απομονώνεσαι για να μπορέσεις να βρεις δυνάμεις να ανασυρθείς. Δεν υπάρχει επιλογή, οφείλεις να ξανασηκωθείς! Τι θα πει ο κόσμος! “Εσύ είσαι δυνατή! Αντέχεις! Τόσα έχεις καταφέρει! Μπορείς! Εσένα δε σε φοβάμαι! Θα τη βρεις τη λύση!”. Ξανακορδώνεσαι, ικανοποιείσαι προς στιγμήν, λες “Ναι αξίζω! Είμαι Δυνατή! Μπορώ! Θα βρω τρόπο να τα καταφέρω! Πιστεύουν σε εμένα! Έχουν επενδύσει πάνω μου, οπότε πρέπει να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους!” και φτου και από την αρχή…

Παρ’ το αλλιώς! Ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος είσαι! Δεν χρειάζεται να πασχίζεις συνεχώς! Πάρε το χρόνο σου, χαλάρωσε πια, κάνε ότι σε ευχαριστεί και σε γαληνεύει. Επέτρεψε στον εαυτό σου να ζητήσει βοήθεια αν χρειαστεί, να γείρεις έστω κάπου τον ώμο σου λίγο, ίσα ίσα για να ξεκουραστεί. Αφέσου να βιώσεις, να νιώσεις τη χαρά της ζωής! Δε χρειάζεται να αποδείξεις σε κανέναν τίποτα, πέρα από τον μόνιμο σύντροφο σου στη ζωή, τον εαυτό σου! Αν συνεχώς τα προσφέρεις όλα στους άλλους, τι θα μείνει για εσένα;

Σκέψου ξανά! Μια καρδιά, για να μπορέσει να δώσει, θα πρέπει να είναι πλήρης. Να ξεχειλίζει. Να δίνει από το περίσσευμα της. Πρώτα στον εαυτό της και μετά στους άλλους. Παρ’ το αλλιώς…

Από Stella