Είναι κάποια βράδια, που οι σκέψεις έρχονται και διεισδύουν με το έτσι θέλω στο μυαλό. Εισβάλλουν στην απραγία της νύχτας και κάνουν θόρυβο. Χορεύουν εκστασιασμένες, στον γνώριμο, ανελέητο ρυθμό τους, διεκδικώντας την αμέριστη προσοχή σου.
Μάταια προσπαθείς να ξεφύγεις και να χαλιναγωγήσεις τις ορμές τους. Όσο προσπαθείς να τις κατευνάσεις, θεριεύουν κι απαιτούν υπακοή. Στριφογυρίζεις. Παλεύεις. Κουκουλώνεσαι. Υποκρίνεσαι πως δεν υπάρχουν. Προσπαθείς να τις χαλαρώσεις, να τις γειώσεις, να τις εξημερώσεις, μήπως και εξαφανιστούν. Άδικος κόπος! Η μία κατατρέχει την άλλη τόσο ορμητικά, που δεν μπορείς καν να τις απομονώσεις για να μπορέσεις να τις επεξεργαστείς.
Τα αν και τα γιατί, σε κατακλύζουν. Ερωτήματα που δεν απαντήθηκαν ποτέ.
Τα σενάρια, υφαίνουν την πλοκή περίτεχνα και βασανιστικά. Όσο παλεύεις να δραπετεύσεις, τόσο πιο κοντά σου έρχονται, δέσμιες στη φυλακή του νου. Αναμένουν την σημασία που τους αναλογεί. Αναμένουν τις λύσεις, για να μπορέσουν να απελευθερωθούν. Πρωτίστως όμως, αναμένουν την αποδοχή που απαιτούν.
Μπούκαραν και πάλι σήμερα, απρόσκλητα οι σκέψεις. Με καρφώνουν στα μάτια προκλητικά, αναμένοντας εξηγήσεις. Στρογγυλοκάθονται και περιμένουν.
Άδικος κόπος. Αυτή τη φορά, δεν έχω απαντήσεις…
Από Stella
Μία απάντηση στο “Περί σκέψης”
Και ποιος δεν έχει την εμπειρία του στρόβιλου των νυχτερινών σκέψεων και όπως πολύ σωστά γράφει η Στέλλα, όσο προσπαθούμε να ξεφύγουμε, τόσο αυτές θεριεύουν… προσωπικά όταν μου συμβαίνει, παρακολουθώ την αναπνοή μου και μετά από λίγο έχω αποκοιμηθεί! 😉
Σε πολλές μου αναρτήσεις έχω ασχοληθεί με την σκέψη για να καταλάβω τι είναι “σκέψη”!
https://ainafetst.wordpress.com/2015/09/26/what-is-thought/
Πολλά τρυφερά ΑΦιλάκια σε όλες και όλους! 🙂