Σε θυμάμαι τότε, όταν πρωτοανέβηκες στο σανίδι. Ντρεπόσουν, έτρεμες, ένιωθες ότι η σκηνή θα σε ρουφήξει στη δίνη της. Σε παρέσυρε όμως το μεγαλείο της δόξας, προσπάθησες σκληρά και τα κατάφερες.

Με τον καιρό, αργά και σταθερά, έμαθες να μπαίνεις στο πετσί του ρόλου. Η ηθοποιία σου αποδείχτηκε καθηλωτική, μάγεψες το κοινό, σε χειροκρότησαν πολύ, σε θαύμασαν!

Στην πορεία της καριέρας σου, υποδύθηκες πολλούς ρόλους. Κάποια στιγμή, μπερδεύτηκες ανάμεσα στα σενάρια και τις πλοκές, χάθηκες ανάμεσα στους προβολείς της λάμψης και στον κρότο του θαυμασμού. Ξέχασες ποια η σκηνή και ποια η πραγματικότητα. Ποιος ο εαυτός σου και ποιο το προσωπείο.

Αναρωτήσου τώρα, ποιος είναι ο πιο μεγαλοπρεπής ρόλος σου; Αυτός που είσαι, όταν βρίσκεσαι μπροστά στα φώτα της σκηνής ή αυτός που είσαι όταν τα φώτα σβήνουν και όταν τα χειροκροτήματα κοπάζουν; Τότε που είσαι πραγματικά μόνος…

Από Stella