Είναι συνήθεια όλων μας, το φαγητό που περισσεύει απ’ την προηγούμενη μέρα, να το βάζουμε στο ψυγείο και να το καταναλώνουμε την επομένη, αφού το ζεστάνουμε. Δύσκολες εποχές! Δεν γίνεται να πετάμε τρόφιμα! Αυτό δεν μας έλεγε πάντα κι η μαμά μας; Ειδήμονες επί του θέματος λένε, πως ναι, μπορεί να είναι ακίνδυνο να ξαναζεστάνουμε το χτεσινό φαγητό, πάντα όμως υπό προϋποθέσεις. Θα πρέπει να το αφήσουμε για αρκετή ώρα σε μέτρια φωτιά, ώστε να μην καεί εξωτερικά χωρίς να ψηθεί από μέσα, γιατί κάτι τέτοιο, μπορεί να προκαλέσει ανάπτυξη μικροοργανισμών. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν, πως το να τρως ξαναζεσταμένο φαγητό γίνεται, αλλά για να είσαι απολύτως ασφαλής πρέπει να τηρήσεις κάποιους κανόνες. Οι περισσότεροι τους ακολουθούμε. Στο φαγητό. Με τις σχέσεις όμως τι γίνεται; Κάνουμε δεύτερες σκέψεις για το πόσο ασφαλές είναι να επιστρέφουμε σε μια προηγούμενη σχέση που αφότου έκαιγε, έπεσε σε θερμοκρασία δωματίου και μπήκε στο ψυγείο; Άραγε αν την βγάλουμε από την ψύξη, υπάρχει περίπτωση να την επαναφέρουμε στη σωστή “θερμοκρασία” και να μπορούμε να την “καταναλώσουμε” (ζήσουμε) με απόλυτη ασφάλεια;

Κάποιοι λένε πως αν ραγίσει το γυαλί, δεν ξανακολλάει και κάποιοι, πως οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ. Σε ποια απ’ τις δύο φράσεις άραγε βρίσκεται η αλήθεια; Πόσο εύκολο είναι μια σχέση η οποία έχει τελειώσει για τους Χ λόγους, να βρει ξανά την παλιά θέρμη της, κάνοντάς μας πραγματικά ευτυχισμένους; Πόσο εύκολο είναι αν αγαπάς πραγματικά, να δώσεις χώρο και χρόνο στον άλλον, με τον κίνδυνο να βρει κάτι άλλο; Πόσο εύκολο είναι να χωρίσεις αν πραγματικά είσαι ερωτευμένος; Κι αν το κάνεις, πόσο καιρό μπορείς να μείνεις χώρια απ’ τον άλλον;

Την πρώτη φορά που είσαι με κάποιον, θεωρητικά όλα είναι πιο απλά. Η σχέση ξεκινάει να γράφεται σε λευκό χαρτί, με τα χρώματα που επιλέγουν και οι δυο. Κάποια στιγμή, ακόμη κι αν πρόκειται για έναν αληθινό έρωτα, ο ένας, ο άλλος ή κι οι δυο μαζί, μπορεί να κάνουν τόσες μουτζούρες, που το χαρτί αυτό να είναι για πέταμα. Συνήθως αυτή είναι κι η στιγμή που η σχέση αυτή τελειώνει κι ο καθένας παίρνει το δρόμο του.

Μπορεί όμως να έρθει μια στιγμή, που οι δρόμοι αυτοί μπορεί να διασταυρωθούν ξανά. Να διασταυρωθούν κι ο ένας στα μάτια του άλλου, να θυμηθεί το γιατί υπήρξαν κάποτε μαζί. Να το θυμηθούν και να αποφασίσουν πως στο όνομα όσων έζησαν, αξίζει να δώσουν στους εαυτούς τους μια δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία. Είναι όμως άραγε εφικτό να ξεκινήσουν πάλι να γράφουν σε λευκό χαρτί; Είναι εύκολο να είναι κι οι δυο τόσο συνειδητοποιημένοι, ώστε να μπορούν να ξεχάσουν όσα κάποτε τους χώρισαν; Μήπως το παλιό, χιλιομουτζουρωμένο χαρτί, θα έρχεται στο μυαλό τους σε κάθε ευκαιρία;

Δεν ξέρω αν γίνεται, δυο άνθρωποι που έχουν “γράψει” μαζί μια κοινή πορεία, να συμφωνήσουν στο να πετάξουν από κοινού τα παλιά τους χρώματα. Δεν ξέρω αν γίνεται, μια σχέση που δεν κατάφερε να λειτουργήσει όταν ξεκίνησαν κι οι δυο από το μηδέν, να τα καταφέρει, ξεκινώντας εκ νέου με αρκετά χιλιόμετρα κοινής και έπειτα ξεχωριστής πορείας. Φαντάζομαι πως ο κανόνας είναι, πως αφού δεν λειτούργησε την πρώτη φορά, η κατάληξη θα είναι προδιαγεγραμμένη και την δεύτερη. Απ’ την άλλη πλευρά βέβαια, οι εξαιρέσεις υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν τους κανόνες. Είσαι σίγουρος πως εσείς θα μπορούσατε να είστε εξαίρεση; Αν αποφασίσεις τελικά να το προσπαθήσεις, μήπως θα πρέπει να προσπαθήσεις να τηρήσεις όλους τους κανόνες ασφαλείας, όπως περίπου αναφέρονται για τα τρόφιμα;

Της Κικής Γιοβανοπούλου