Μάνα – μητέρα – μαμά. Ένα όνομα, χίλιοι ρόλοι, ένα εκατομμύριο υποχρεώσεις! “Απ’ τα χέρια μου περνάνε όλα!” που λέγανε και σε μια διαφήμιση υγρού πιάτων, στα νιάτα μου (κάτι αιώνες πριν). Ο ρόλος της μαμάς, είναι από μόνος του full-time-job. Είναι από μόνος του, μια δουλειά 24 / 7 / 365. Παράλληλα φυσικά, είναι κι απ’ τους πιο όμορφους ρόλους για μια γυναίκα, που παρά την κούραση (στα όρια της εξάντλησης) δεν θα άλλαζε με όλους τους ρόλους του κόσμου! Τώρα, αν αυτή η μάνα, είναι και εργαζόμενη εκτός σπιτιού, το difficulty level ανεβαίνει κατακόρυφα.

Είναι τόσο δύσκολη η καθημερινότητα μιας εργαζόμενης μητέρας, που μια αδειούλα που και που την χρειάζεται (Απ’ τη δουλειά! Απ’ τα παιδιά είπαμε είναι 24 / 7 / 365!). Αν ανήκεις στην κατηγορία των γυναικών, που όταν παίρνουν άδεια, πηγαίνουν για 2 εβδομάδες σε σούπερ λουξ ξενοδοχείο, την πέφτουν στην πισίνα με ένα κοκτέιλ με ομπρελίτσες κι η νταντά κυνηγάει τα βλαστάρια τους για να τα ταΐσει μάνγκο και αβοκάντο, απλά σταμάτα να διαβάζεις το κείμενο! Δεν αναφέρομαι σε σένα! Αν είσαι απ’ τις άλλες… τις κανονικές, μείνε εδώ να συμπάσχουμε!

Γυρνάς λοιπόν στο σπίτι περιχαρής κι ανακοινώνεις στην οικογένεια, πως η μαμά για τις επόμενες 2 εβδομάδες, δεν θα πάει στο γραφείο! Θα μείνει στο σπίτι για να ξεκουραστεί! Το γιατί κάθε χρόνο ξεκινάς με τόση αισιοδοξία, ενώ ξέρεις τι θα ακολουθήσει, δεν θα το καταλάβεις ποτέ. Είναι μάλλον απ’ αυτά τα “ανεξήγητα φαινόμενα” που βιώνουν οι μαμάδες. (Πώς όταν γεννήσεις, ξεχνάς αυτόματα τις αδιαθεσίες της εγκυμοσύνης, τους πόνους της γέννας και το γολγοθά της επαναφοράς; Αυτό!).

Και ξεκινάει η πολυπόθητη άδεια! Και λες… “Θα κοιμηθώ! Θα χαλαρώσω! Θα χαρώ τα παιδάκια μου! Θα κάνουμε βόλτες! Θα πάμε στη θάλασσα! Θα…”, λες πολλά, αλλά το “φάντασμα-της-καλής-νοικοκυράς” που κρύβεις μέσα σου, αρχίζει απ’ την πρώτη κιόλας στιγμή να σου βάζει τρικλοποδιές! “Τώρα που θα κάθεσαι, δεν είναι ευκαιρία να καθαρίσεις λίγο το πατάρι / την παπουτσοθήκη / το υπόγειο; Δεν είναι η τέλεια ευκαιρία να κατεβάσεις κουρτίνες / να κάνεις απόψυξη στο ψυγείο / να τακτοποιήσεις τις ντουλάπες;” σου ψιθυρίζει με θελκτική φωνή στο αριστερό αυτί. 

Τα πρωινά, σε βρίσκουν να σκαρφαλώνεις στις ντουλάπες αχάραγα – γιατί σε λίγο θα ξυπνήσουν τα παιδιά και δεν θα σ’ αφήσουν σε χλωρό κλαρί. Τα μικρά σου αρχίζουν να τα “ψιλοπαίρνουν” και απ’ τον εκνευρισμό τους που δεν ασχολείσαι μόνο μαζί τους, αφήνουν την φαντασία τους να οργιάζει, αναφορικά με τις ζαβολιές που θα κάνουν κι εσύ κάθε βράδυ ξαπλώνεις αγκαλιά με τις τύψεις σου, για όσα σας υποσχέθηκες και δεν πρόλαβες να τηρήσεις, για το ότι δεν χάρηκες τα μικρά σου ανθρωπάκια όσο θα ήθελες και γιατί αυτό το “φαντασματάκι” γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικό!

Η κατάληξη όλων των παραπάνω, είναι μια μάνα που απ’ τη μια “ταΐζει” με κάθε τρόπο το αχόρταγο casper του μυαλού της, απ’ την άλλη “κόβει το λαιμό της” για να κρατήσει τα μικρά της ικανοποιημένα και φυσικά αφήνει πίσω πάλι τον εαυτό της! Το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο. Επιστρέφει στη δουλειά ΠΤΩΜΑ! Τις τελευταίες μέρες πριν επιστρέψει, συνήθως προσεύχεται να είχε το μαγικό ραβδάκι που θα κουνούσε τους δείκτες του ρολογιού πιο γρήγορα, ώστε να μπει και πάλι στην κουραστική, αλλά πιο βατή ρουτίνα της. Να μπει και πάλι στην εποχή που το “φάντασμά της” πέφτει σε χειμερία νάρκη, γνωρίζοντας πως ο χρόνος για πολλά – πολλά, είναι ανύπαρκτος. Στην εποχή που τα παιδιά κοιτάζουν λυπημένα απ’το παράθυρο, τη βροχή να πέφτει καταρρακτωδώς και δεν απαιτούν συνεχώς βόλτες!

Φήμες λένε πως όταν τα παιδιά πάψουν να είναι μικρούλια κι απόλυτα εξαρτώμενα, η κατάσταση γίνεται πολύ καλύτερη, αλλά δεν έχω ιδία πείρα για να το επιβεβαιώσω. Μέχρι τότε… το “Θα ξεκουραστώ!”, θα παραμένει “Θα ξεκουρ…αχαχαχαχαχα!”.

Της Κικής Γιοβανοπούλου