Πάντα με συνέπαιρναν οι άνθρωποι που έχουν σκοτεινή πλευρά, μια βαθιά πληγή που παλεύει να επουλωθεί. Το βλέμμα το αγέρωχο, με το βάθος της θλίψης μέσα του, να τους κατακλύζει το μυαλό… Άνθρωποι μονάχοι, αλλά και τόσο δυνατοί! Με τη σκιά της μελαγχολίας να τους περιλούζει και να κρύβει το φως τους…

Πάντα μου άρεσαν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί μπορούσα να καταστραφώ μαζί τους, να αφεθώ στη δίνη τους και να ξαναγεννηθώ. Να τους σώσω και να σώσω τον ίδιο μου τον εαυτό, βλέποντας την αντανάκλαση μου μέσα τους…

Πάντα μου άρεσαν αυτοί οι άνθρωποι… γιατί αυτοί οι άνθρωποι είμαι εγώ και ένας από αυτούς είσαι και εσύ…

Από Stella