Ξυπνάς μες την αισιοδοξία, μες τη χαρά για ζωή και με την πρωινή αυγούλα μαζί με τα τιτιβίσματα των πουλιών από την αυλή, αρχίζουν οι γνώριμοι καθιερωμένοι ήχοι των διαπληκτισμών των παιδιών που ντιντινίζουν στα αυτιά σου “Eσύ φταις!”, “Όχι! Εσύ φταις!”, “Εγώ το θέλω εκεί!”, “Όχι εσύ πήγαινέ το εκεί!”, γκρίνια, τσακωμοί, συμβιβασμοί και φτου και από την αρχή. Ξαφνικά καλείσαι να κάνεις τον διαιτητή, τον δικαστή, τον ειρηνοποιό και σχεδόν πάντα χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα, αυτό της ηρεμίας και της γαλήνης. Από το βάθος συνήθως συνεχίζει ο σύζυγος “Που είναι το μπλε μου πουκάμισο; Δεν το βρίσκω!”. Άντε τώρα να εξηγείς πάλι ότι είναι στη θέση του, στη δεξιά μεριά που είναι τα ρούχα του στη ντουλάπα όπως πάντα, εδώ και δέκα χρόνια. Προκειμένου να μη ζήσεις άλλη γκρίνια, προσπαθείς να προλάβεις την έκβαση των γεγονότων και του το δίνεις στα χέρια για να μην έχει να πει και άλλα και συνεχιστεί το γνωστό έργο. Εκείνο της ανελέητης μουρμούρας.

Ετοιμάζεσαι και πας στη δουλειά, άλλος κυκεώνας, τυφώνας, ανεμοστρόβιλος σε περιμένει εκεί. Όλα τα καιρικά φαινόμενα μαζί. Το γνωστό έργο πια, οι συνάδελφοι ξεφορτώνουν διακριτικά και καλοσυνάτα τις ευθύνες πάνω σου, βγάζοντας την μεταξένια τους ουρά απέξω, τρέχοντας να προλάβεις ότι μπορείς. Το αφεντικό απαιτεί τις προθεσμίες άμεσα και έτσι για το καλό της ημέρας αφήνει και λίγο τα νεύρα του, πάνω στις πλατούλες σου, γιατί η γυναίκα του γκρίνιαζε πρωί πρωί και γιατί ο καλός ο πελάτης, του άφησε την επιταγή ακάλυπτη.

Αποχωρείς από τη δουλειά εξουθενωμένη. Στη διαδρομή, σε παίρνει η κολλητή σου τηλέφωνο εξιστορώντας όλες τις αναποδιές της με το project που δεν της πήγε όπως το υπολόγιζε, για τον καλό της που βρήκε άλλη να πνίξει το πόνο του και για το σκύλο της που τρία χρόνια τον έχει και ακόμα δεν έμαθε να κάνει την ανάγκη του έξω και της λερώνει συνέχεια το σπίτι.

Επιτέλους καταφέρνεις να μπεις στο σπίτι, να πάρεις μια ανάσα οξυγόνου. Αμ δε… Το σενάριο το ίδιο. Ίδια και η πλοκή. Γκρίνια, τσακωμοί και μουρμούρα. Ένας σάκος του μποξ που βαράνε όλοι για να βγάλουν το άχτι τους, ένας κάδος για όλα τα προβλήματα των άλλων, για όλα τα απωθημένα τους, για όλες τις ανασφάλειες και τις απογοητεύσεις τους.

Ποιος φταίει; Φταίνε όλοι αυτοί που δεν έμαθαν να διαχειρίζονται τους εαυτούς τους και έμαθαν να ξεφορτώνουν τα σκουπίδια τους στους άλλους, αντί να μάθουν να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να βρουν λύσεις; Φταις κυρίως εσύ όμως που τους επέτρεψες να αδειάζουν σε εσένα τα απόβλητα τους. Στο βωμό της αμέριστης προσφοράς και καλοσύνης σου, είτε για την έλλειψη χρόνου σου να θέσεις σαφή όρια, είτε για την άγνοια σου. Συνήθισες και τους συνήθισες να αδειάζουν τα σκουπίδια τους σε εσένα και μαζί με τα δικά σου προβλήματα να τρέχουν, κατάφερες να μην μπορείς να τα διαχειριστείς, να μπουχτίζεις και συνεχόμενα να αγωνιείς. Ακόμα και ο υπολογιστής έχει κάδο απορριμμάτων, ο δικός σου που είναι;

Σήμερα το βράδυ αναλογίσου και όρθωσε φωτισμένη την ταμπέλα… “Παρακαλώ όχι άλλα σκουπίδια εδώ! Ο καθένας στον κάδο του!”

Από Stella