Πιάσε ένα φρέντο μάστορα!

Θεσσαλονίκη! Η πόλη του έρωτα, του “χαλαρά” και του… φραπέ! Λίγα χρόνια πριν, όταν σου έλεγε κάποιος ότι είναι Σαλονικιός, αμέσως σου ερχόταν στο μυαλό ένας τύπος που την αράζει σε μια καφετέρια μπροστά στο Θερμαϊκό, με γυαλί ηλίου και μπλαζέ ύφος, να σκανάρει τους διερχόμενους, με το πόδι στην απέναντι καρέκλα, ανακατεύοντας χαλαρά τη φραπεδιά και κλατς κλατς τα παγάκια… Έλα που όμως, ανέβηκε κι εδώ πάνω η εξέλιξις! Έλα που ήρθε κι εδώ η πρόοδος κι ήρθε το τοπικό μας ρόφημα να αντικατασταθεί με άλλα, διαφορετικά, ξενόφερτα!

Εσπρέσσο, καπουτσίνο, μοκατσίνο, μακιάτο και δεν ξέρω τι άλλο. Καφέδες που έφεραν την νεολαία της Σαλονίκης (και όχι μόνο) κοντά με τη μαύρη ζάχαρη, το αφρόγαλα και την κανέλα. Καφέδες που έκαναν τους αράμπικα και λοιπούς κόκκους, κομμάτι της καθημερινότητας. Και πήραν φωτιά οι εσπρεσσιέρες και οι αφρογαλομηχανές! Κι άρχισε σιγά σιγά η φραπεδιέρα, το μίξερ χειρός και οι αξέχαστοι στίχοι “Κάνε μια στάση! Μπες κι εσύ σ’ έναν κόσμο μαγικό…” να ξεθωριάζουν. Να μπαίνουν όλο και πιο βαθιά στο χρονοντούλαπο…

Πλέον, όλους εμάς τους φραπολάτρεις, μας κοιτάνε λίγο σαν τριτοδεύτερους, σαν τίποτα ξεχασμένους αρχαιολάτρες, σαν να είμαστε άρτι αφιχθέντες απ’ το χωριό που παίζαμε φλάουτο στα πρόβατα… “Φραπέ πίνεις;;;” σε ρωτάνε με μια δόση ειρωνείας. “Ναι μαντάμ! Γιατί; Είχες και στο χωριό σου φρέντο καπουτσίνο;” ανταπαντάς, αλλά όσο να ‘ναι, νιώθεις λίγο παράξενα, γιατί στο τραπέζι της καφετέριας υπάρχουν 5 ποτήρια και με σιγουριά μόνο ο δικός σου ξέρεις πώς λέγεται.

Το κύμα της εποχής είναι σφοδρό και ο κίνδυνος να “παραστρατήσεις” μεγάλος. Ακόμη κι εγώ που ορκίζομαι στο όνομα του Nescafe Classic (Ατέλειωτη ευχαρίστηση!!!), κάποια στιγμή φοβάμαι πως θα ξεστομίσω κανένα… “Πιάσε ένα φρέντο μάστορα!”.

 

Της Κικής Γιοβανοπούλου