Η μέρα της μητέρας! Μια μέρα αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα που ανάστησε ένα παιδί, κρύβοντάς το στα σπλάχνα της μέχρι να είναι έτοιμο να αντικρίσει τον κόσμο. Αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα, που πήρε ένα πλάσμα στα χέρια της και του έδωσε ότι καλύτερο έκρυβε στην καρδιά της, ακόμη κι αν δεν πήρε σάρκα απ’ τη δική της. Σε κάθε γυναίκα, που ένιωσε ένα πλάσμα να κινείται μέσα της, αλλά δεν κατάφερε να το δει να γεννιέται. Αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα που υποφέρει, γιατί ακόμη δεν έχει καταφέρει να νιώσει το θαύμα της ζωής στο κορμί της.
Μάνα… σαν να λέμε κομμάτι απ’ το Θεό. Εκείνον που μ’ ένα φύσημα έδωσε πνοή στους πρωτόπλαστους. Μάνα. Εκείνη που με την πρώτη δική σου ανάσα, άρχισε να αναπνέει για σένα για το υπόλοιπο της ζωής της. Εκείνη που σου έδωσε ζωή. Σε κράτησε μέσα της για μήνες ολόκληρους. Σ’ αγαπούσε πριν καν σ’ αντικρίσει. Κομμάτι απ’ το σώμα και την ψυχή της. Ένα τόσο δα κομμάτι απ’ το “είναι” της ήσουν όταν γεννήθηκες κι όμως θα έδινε παραπάνω απ’ την ίδια τη ζωή της για σένα… Εκείνη που υποφέρει όταν πονάς. Εκείνη που της χαρίζεται ο κόσμος όλος όταν χαμογελάς! Η μόνη ανιδιοτελής αγάπη που θα γνωρίσεις ποτέ! Η ΜΟΝΗ!
“Μαμά!” πόσες φορές δεν ξεστομίσαμε αυτή τη λέξη! Τι παράξενο! Ακόμη κι εκείνοι που από χρόνια την έχουν χάσει, δεν έπαψαν ποτέ να την χρησιμοποιούν. Στις δύσκολες στιγμές σου “Μανούλα μου!” θα πεις. Στις χαρούμενες “Α ρε μάνα!” θα σκεφτείς…
Μάνα! Μεγαλώνεις, αλλά εκείνη παραμένει το διακριτικό δίχτυ ασφαλείας σου, που αν δεν το χρειαστείς, καμιά φορά ξεχνάς ότι υπάρχει. Μια παρουσία που πολλές φορές εκτιμάς κατά την απουσία της. Δυστυχώς!
Χρόνια πολλά λοιπόν! Στη μάνα που πόνεσε για να γεννήσει. Στη μάνα που πόνεσε για να αποκτήσει. Στη μάνα που δεν πρόλαβε να αντικρίσει. Στη μάνα που προσμένει να γίνει. Στη μάνα που σε βλέπει από ψηλά. Στη μάνα που γέρασε και σε περιμένει στο παράθυρο. Μην ξεχνάς καμιά τους… Σήμερα γιορτάζουν οι μητέρες όλου του κόσμου!
Της Κικής Γιοβανοπούλου