Η μοναξιά δεν είναι εύκολη, ούτε βολική. Η μοναξιά που δεν είναι επιλογή, είναι δύσκολη στη διαχείριση. Υψηλής δυσκολίας πίστα, για λίγους. Για λίγους κι ας είναι πολλοί αυτοί που τη βιώνουν.
Όταν η μοναξιά είναι μια επιβεβλημένη κατάσταση κι όχι επιλογή, οι δρόμοι μπροστά σου, στην αρχή μπορεί να φαντάζουν απροσπέλαστοι. Ο δρόμος της ζωής είναι ούτως ή άλλως δύσβατος και ο πειρασμός να βρεις άμεσα έναν συνοδοιπόρο, μεγάλος. Έχεις υπόψιν σου πως το να προχωράς στο δρόμο της ζωής μόνος, κρύβει κινδύνους κι εκπλήξεις κι είναι εύκολο να θεωρήσεις πως αν τον περπατήσεις με παρέα, θα έχεις κάποιον να σε ζεσταίνει στο κρύο και να σε φωτίζει στα σκοτάδια. Γνωρίζεις πως με κάποιον δίπλα σου θα είναι όλα πιο απλά και η ανάγκη που νιώθεις να καλύψεις το κενό που νιώθεις, πολλές φορές σε κάνει να σκέφτεσαι και να λειτουργείς σπασμωδικά, κάνοντας λάθος επιλογές.
Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι, που διαλέγουν τον άλλο δρόμο. Αυτόν, στον οποίο όσες κακοτοπιές και σκοτάδια κι αν συναντήσουν, είναι αποφασισμένοι να μην τον μοιραστούν με κάποιον, που δεν είναι στα μάτια τους ο κατάλληλος. Είναι αυτοί που επιλέγουν να πορευτούν μόνοι κι ας τρέμουν για κάθε επόμενο βήμα. Είναι αυτοί που δεν θεωρούν συμβιβασμό τη μοναξιά. Συμβιβασμός για αυτούς είναι η επιλογή οποιουδήποτε συνοδοιπόρου. Είναι αυτοί που ξέρουν, πως μόνο όποιος πληροί τα δικά τους κριτήρια, αξίζει να σταθεί στο πλάι τους, για να κάνουν παρέα αυτό το απρόβλεπτο ταξίδι που λέγεται ζωή. Δεν είναι σίγουρο πως αυτοί οι άνθρωποι θα ολοκληρώσουν το ταξίδι τους με κάποιον να τους κρατάει το χέρι. Είναι όμως αποφασισμένοι να πορευτούν και να το τερματίσουν μόνοι, αν είναι να τους το κρατάει ο οποιοσδήποτε.
Οι άνθρωποι που αποφασίζουν να συμπορευτούν με τη μοναξιά τους, είναι αυτοί που αρνούνται να νερώσουν το κρασί τους παραπάνω απ’ όσο πρέπει. Αν είναι να το πιουν, θέλουν να έχει τη γεύση που τους αρέσει και τους αξίζει. Αν είναι απλά να θυμίζει κρασί, θα προτιμήσουν να το ξεφορτωθούν στο δρόμο, γιατί ξέρουν καλά πως οι μη κατάλληλοι συνοδοιπόροι είναι απλά, βαρίδι για το ταξίδι τους.
Τελικά τι είναι καλύτερο; Μόνος ή συμβιβασμένος;
Της Κικής Γιοβανοπούλου
8 απαντήσεις στο “Μόνος ή συμβιβασμένος;”
Καλημέρα στην όμορφη παρέα!
Για μένα, άλλο μοναξιά και άλλο μοναχικότητα. Μοναξιά νοιώθει κανείς που νομίζει πως θα γεμίσει το κενό που αισθάνεται μέσα του, με κάποια συντροφιά ακόμη ή και με την συντροφιά κάποιου ζώου. Η μοναχικότητα για μένα είναι ευλογία, γιατί σημαίνει πως μέσα σου, έχεις ότι χρειάζεσαι για να είσαι γεμάτος, αυτάρκης, ελεύθερος και έτσι να απολαμβάνεις την συντροφιά του εαυτού σου!
Μοναξιά (πάντα για μένα), αισθάνονται αυτοί που δεν αγαπούν τον εαυτό τους, δεν τον εμπιστεύονται, δεν τον εκτιμούν και αυτό συμβαίνει γιατί μας μεγάλωσαν με την ιδέα του γάμου ή κάποιας σχέσης και πως το ν’ αγαπάς τον εαυτό σου, είναι εγωιστικό!
Εξαιρετικό το άρθρο σου Κική και ευχαριστώ γιατί μου έδωσες την ευκαιρία, να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου! 😉
Καλή βδομάδα να έχουμε! 🙂
Συμφωνώ μαζί σου Στεφανία μου! Άλλο μόνος, άλλο μοναχικός και φυσικά άλλο συμβιβασμενος! Αν δεν αγαπάμε τον εαυτό μας, είναι δύσκολο να μείνουμε μόνοι. Πάντα θα προσπαθούμε να γεμίσουμε όπως όπως το κενό που νιώθουμε…
Ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου και τα καλά σου λόγια! Καλή εβδομάδα κι από εμάς! ❤️
Είναι μεγάλος ο φόβος του να πορεύεσαι μόνος και μεγάλη η ανάγκη να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου για να μοιραστείς και τα όμορφα και τα άσχημα… Και μια μέρα έρχονται τα άσχημα, και συνειδητοποιείς ότι δεν έχει καμία διάθεση να τα μοιραστείς μαζί του… Και μια άλλη μέρα έρχονται και τα όμορφα, και δεν έχεις εσύ καμία διάθεση να τα μοιραστείς μαζί του. Τι είναι τελικά πιο τρομακτικό;
Αν στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους της ζωής μας μας έχει οδηγήσει η ανασφάλεια, τότε είναι σα να χρησιμοποιούμε τους άλλους ως “αντίδοτο” στις αδυναμίες μας. Πολύ κακή “λύση” του προβλήματος, που μόνο απογοήτευση μπορεί να φέρει εν τέλει και στις δύο πλευρές…
Υπάρχουν πολλοί και καλοί λόγοι για να συνάπτουμε σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω μας. Κι όσο είναι προβληματικό το να βρίσκουμε το φόβο ως μόνο λόγο για να κάνουμε κάτι τέτοιο, άλλο τόσο είναι προβληματικό και το να μη βλέπουμε όλους τους άλλους, τους καλούς λόγους, και να εμμένουμε στη μοναξιά. Η παροδική μοναξιά είναι ίσως αναπόφευκτη, η μόνιμη όμως παραπέμπει σε άλλου είδους ανασφάλειες…
Τουλάχιστον εγώ ως Ράφι αυτό πιστεύω. Αν ήμουν άνθρωπος, μπορεί να σκεφτόμουν διαφορετικά… 🙂
Μεγάλος ο φόβος του να είσαι μόνος και να πρέπει να πορευτείς στα δύσκολα και στα εύκολα χωρίς ένα χέρι να κρατάει το δικό σου. Θεωρώ όμως πως είναι χειρότερο να κρατάς ένα οποιοδήποτε χέρι μόνο και μόνο γιατί φοβάσαι το να είσαι μόνος.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Κι ας μην είμαι ράφι! 😊
Ευχαριστούμε για το όμορφο σχόλιο! ❤
Χμ..Είμαι απ΄κείνους που δεν νέρωσαν το κρασί τους., συνειδητά..Όμως δεν ξέρω να σου απαντήσω στο ερώτημα..Τίποτε δεν είναι απόλυτο και εξαρτάται από τον κάθε άνθρωπο και τι εννοούμε συμβιβασμό στην κάθε ξεχωριστή περίπτωση..Για μένα, ειδικά στην προσωπική μου ζωή δεν θα τον άντεχα..Πάντως, μοναξιά δεν νοιώθω, μια χαρά είμαι όπως είμαι..Καλησπέρα!!!..
Σίγουρα η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική αλλά νομίζω πως θέλει λίγο παραπάνω δύναμη για να αποφασίσεις να μην νερώσεις το κρασί σου σε μεγάλο βαθμό.
Καλημέρα Βεατρίκη! ❤❤❤
Εκείνος που διαλέγει τη μοναξιά,δεν είναι πάντα απαραίτητο ότι τη διαλέγει επειδή δε θέλει να συμβιβαστεί.Ενίοτε είναι και επειδή φοβάται να μοιραστεί.Δεν είναι πιο καλή ή πιο κακή η επιλογή του από κάποιου που θέλει να βαδίζει με συνοδοιπόρο.Το κριτήριο δεν είναι αυτό.Και στις δύο επιλογές υπάρχουν οφέλη αλλά και τίμημα.Το θέμα είναι να επιλέγει κάποιος κάθε φορά αυτό που νιώθει “συμβατό” με την εσωτερική του φωνή,αυτό που “κουμπώνει” με την ανάγκη του,να παίρνει την ευθύνη της επιλογής και να είναι ο εαυτός του.Το θέμα είναι, όταν βρίσκεται σε σχέση,σε γάμο κ.λπ,να μην βλέπει πια τον εαυτό του μόνο ως μέλος ενός ζεύγους αλλά ως κάποιον που δεν έπαψε να είναι ΚΑΙ μονάδα,ανεξάρτητη προσωπικότητα που επέλεξε να είναι ΚΑΙ (αλλά όχι μονο),μέρος μιας δυάδας.
Καλή συνέχεια!
Πολύ ενδιαφέρουσα η οπτική σας! Με βρίσκετε απόλυτα σύμφωνη!
Ευχαριστούμε για το όμορφο σχόλιό σας!
Καλημέρα!