Τα παιχνίδια στη γειτονιά! Θυμάσαι;

Εμείς, η γενιά των 30 plus (το λες και 40 παρά!) πρέπει να ήμασταν η τελευταία, που είχε την τύχη να ζήσει στο πετσί της τα παιχνίδια στη γειτονιά. Ήμασταν τα παιδιά που περιμέναμε πώς και πώς να έρθει το απόγευμα, ώστε να μπορούμε να πάμε για παιχνίδι. Το ίντερνετ, τα κινητά και τα τάμπλετ, ήταν λέξεις που δεν γνωρίζαμε. Η δική μας διασκέδαση ήταν τα μήλα, το σκοινάκι, το κρυφτό, το τζαμί και χίλια δυο άλλα παιχνίδια, που δεν παίζονταν μπροστά από οθόνες, αλλά στο σχολείο, το πάρκο ή την αυλή μας.

“Είναι ακόμη μεσημέρι! Θα σας κάνουν παρατήρηση οι γείτονες!” θυμάμαι τη μαμά μου να λέει, όταν την παρακαλούσα να με αφήσει να κατέβω για παιχνίδι. Στεκόμουν με ανυπομονησία μπροστά στο ρολόι και περίμενα να τελειώσει αυτή η “καταραμένη ώρα κοινής ησυχίας” κι όταν έφτανε 17:30, ξεχυνόμουν σαν αγρίμι απ’ το σπίτι, λες και με είχαν σε κλουβί.

Δεν κλείναμε ραντεβού τότε. Ο ένας πήγαινε στο σπίτι του άλλου και χτυπούσε το θυροτηλέφωνό του. “Θα κατέβει η Μαρία να παίξουμε;”. Δεν είχαμε προγραμματίσει τίποτα απ’ την προηγούμενη. Καθόμασταν κάτω απ’ την πολυκατοικία και φωνάζαμε “Ελένη!”, “Γιώργο!”, “Λευτέρη!” κι εκείνοι έβγαιναν στο μπαλκόνι, μας έβλεπαν και κατέβαιναν τις σκάλες τους τρέχοντας. Δεν κάναμε σχέδια από πριν, απλά βγαίναμε στη γειτονιά, πηγαίναμε στο σχολείο και βρίσκαμε την παρέα μας. Ήταν αδύνατον εξάλλου να μην πετύχεις κάποιον, τα “στέκια” ήταν πολύ συγκεκριμένα.

Ήταν λιγότεροι οι κίνδυνοι, πιο αθώα τα χρόνια ή λιγότερο υποψιασμένοι οι γονείς μας; Δεν ξέρω ακριβώς ποιος ήταν ο λόγος, το θέμα ήταν πως το παιχνίδι στη γειτονιά, δεν τελείωνε νωρίς. Παίζαμε μέχρι αργά, επιλέγοντας συνήθως το κρυφτό για τις ώρες που είχε αρχίσει να νυχτώνει. Πάντα οι μανάδες μας έβγαιναν στο μπαλκόνι και μας φώναζαν ότι η ώρα είχε περάσει και η φράση “Λίγο ακόμη!” στα σημερινά χρόνια θα ονομαζόταν viral!

Δεν είχαμε ακριβά παιχνίδια. Μια μπάλα, ένα σκοινάκι ή ένα λάστιχο ήταν αρκετά να μας κρατούν απασχολημένους για ώρες! Πολλές φορές δεν χρειαζόμασταν καν αυτά! Κάναμε εξερευνήσεις, καθόμασταν όλη η παρέα σε κύκλο και λέγαμε ιστορίες, παίζαμε καραγκιόζη και κουκλοθέατρο. Όλα ήταν πιο απλά, πιο αθώα!

Τα χρόνια πέρασαν και πλέον ως γονείς, δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα αφήναμε ποτέ τα παιδιά μας να παίξουν όπως παίζαμε εμείς τότε. Τα χρόνια είναι διαφορετικά και πολύ πιο δύσκολα από κάθε άποψη. Εμείς τα ζήσαμε όμως και ξέρουμε πόσο αδικημένα είναι τα παιδιά μας που δεν θα μπορούν να έχουν τα ίδια βιώματα. Δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τους διηγούμαστε καμιά φορά πως ήταν τα δικά μας παιδικά χρόνια και συχνά πυκνά όταν βρισκόμαστε με συνομίληκούς μας, να τα αναπολούμε λέγοντας “Τα παιχνίδια στη γειτονιά! Θυμάσαι;”.

 

Της Κικής Γιοβανοπούλου