Πόσες φορές χρειάστηκε να κουρνιάσεις σε ψεύτικες αγκαλιές, για να γαληνέψει λίγο η ψυχή σου; Σε πόσα κρεβάτια χρειάστηκε να ξαπλώσεις, για να πνίξεις τη μοναξιά σου στο βωμό της φευγαλέας ηδονής; Πόσα σκοτεινά και απροσδιόριστα βλέμματα χρειάστηκε να παραβλέψεις, για να καλύψεις μερικώς το απέραντο κενό σου;

Σε πόσες περίτεχνα ειπωμένες λέξεις χρειάστηκε να πιστέψεις, ώστε να μπερδέψεις θεμιτά το μέσα σου, τα θέλω σου και τις επιθυμίες σου; Σε πόσους συντρόφους χρειάστηκε να παραβλέψεις την στυγνή αλήθεια και χάρισες απλόχερα τον πολύτιμο, τον ίδιο σου τον εαυτό, χωρίς ανταπόκριση;

Πόσες φορές χρειάστηκε να συμβιβαστείς ασυνείδητα, αλλά κυρίως συνειδητά για κάποιες στιγμές φευγαλέας ευτυχίας; Πόσες φορές χρειάστηκε να προσφέρεις όλο σου το είναι, για μερικά ψίχουλα αποδοχής και αγάπης; Πόσες φορές χρειάστηκε να πλασάρεις και να υποστηρίξεις ένα άλλο προσωπείο, για να χρίζεις εκτίμησης και θαυμασμού; Πόσες φορές χρειάστηκε να σωπάσεις, ενώ η ψυχή σου ούρλιαζε να ακουστεί και να μιλήσει; Πόσες φορές;