Θα είμαι ειλικρινής. Για αρκετά χρόνια, όταν άκουγα γυναίκες να μιλάνε για τους πρώην  τους, χρησιμοποιώντας άσχημους χαρακτηρισμούς, το αριστερό φρυδάκι το σήκωνα με μια δόση καχυποψίας. Ειδικά όταν επρόκειτο για σχέσεις ετών, το φρύδι έφτανε μέχρι τις ρίζες των μαλλιών μη σου πω! Μου φαινόταν αδιανόητο πως γίνεται να ζεις χρόνια μ’ έναν άνθρωπο και ξαφνικά να ανακαλύπτεις ότι είναι τόσο κακός / πανούργος / εκδικητικός. Α-ΔΙ-Α-ΝΟ-Η-ΤΟ! Ήμουν απολύτως πεπεισμένη πως επρόκειτο απλά για κακίες που έλεγαν οι γυναίκες από πικρία ή θυμό, πολλές φορές με κάποια δόση υπερβολής. Εξάλλου, οι άνθρωποι δεν μεταλλάσσονται απ’ τη μια μέρα στην άλλη! Ο άλλοτε “ζουζουνάκος”, δεν γίνεται “γομάρι ξεσαμάρωτο” εν μια νυκτί! Έτσι δεν είναι;

Στο παραμύθι, η πριγκίπισσα φίλησε τον βάτραχο και μεταμορφώθηκε σε πρίγκιπα. Δυστυχώς πολλές φορές στη ζωή, η πριγκίπισσα φιλάει τον (όπως νόμιζε) πρίγκιπα και γίνεται βάτραχος (φυσικά το ίδιο ισχύει και για τις βατραχίνες και τις πριγκίπισσες). Δεν είναι λίγες οι φορές, που ο πρίγκιπας μπορεί να “βατραχοφέρνει” απ’ την αρχή, αλλά η πριγκίπισσα θολωμένη απ’ το πάθος και τον έρωτα να μη το βλέπει ή απλά να εθελοτυφλεί για να μην χαλάσει το παραμύθι που έχει στο μυαλό της. Δεν είναι όμως και λίγες οι φορές, που ο βατραχάκος ξέρει να καλύπτει τα “κουάξ” του και να φοράει το φράκο του, μέχρι να την “τυλίξει” για τα καλά την εστεμμένη…

Κι έρχεται η στιγμή που τα πολλά τα μέλια έχουν αρχίσει να φεύγουν και το μεγάλο πάθος έχει αρχίσει να ξεφουσκώνει. Έρχεται η στιγμή που “σταματάνε οι γλύκες κι αρχίζει η παντόφλα” που έλεγε κι ο ταξιτζής στο “Η γυνή να φοβήται τον άντρα”. Το αν αυτό συμβαίνει πριν ή μετά τα κουφέτα, μικρή σημασία έχει. Εξάλλου “το δέσιμο του γαϊδάρου” δεν σηματοδοτείται απαραίτητα από το χορό του Ησαΐα. Πόσο δυσάρεστο μπορεί να είναι, να ανακαλύπτεις πως ο άνθρωπος ο οποίος ερωτεύτηκες, αγάπησες και χάρισες στιγμές και χρόνια, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα χειριστικό, γεμάτο κακίες πλάσμα; Creepy!!!

Τα αποκαλυπτήρια αυτά, μπορούν να κάνουν τους τρίτους ν’ αναρωτιούνται για τον ξεπεσμό της πριγκίπισσας, στο δικό της μυαλό όμως τι ακριβώς γίνεται; Είναι ακόμη στραβωμένη απ’ τα συναισθήματα που ένιωσε; Βλέπει, αλλά προτιμάει να κάνει πως δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γιατί έχει βολευτεί / φοβάται τη μοναξιά / δεν αντέχει τις αποτυχίες; Ή απλά σιγοβράζει σαν ενεργό ηφαίστειο κι όπου να ‘ναι θα εκραγεί; Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν αυτή η σχέση δεν διαλυθεί, μας μένει μια πριγκίπισσα δυστυχισμένη κι αυτό μπορεί να μην ενδιαφέρει και πολύ τον βάτραχο, σίγουρα όμως δεν θα μιλάμε για μια υγιή σχέση.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη αν ένας βάτραχος μπορεί μ’ ένα φιλί να γίνει πρίγκιπας. Δεν πιστεύω πως λίγο… σάλιο, μπορεί να κάνει ένα αμφίβιο, εστεμμένο της καρδιάς μας. Το πιθανότερο σενάριο στο μυαλό μου, είναι πως επειδή όταν ερωτευόμαστε, συνήθως προσπαθούμε να δείξουμε την καλύτερη πλευρά μας, όταν αρχίσουμε να νιώθουμε σιγουριά κι ασφάλεια δίπλα στον άλλον, αφηνόμαστε και δείχνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Εν ολίγοις, απ’ την αρχή βάτραχος ήταν… Η πριγκίπισσα όμως τι κάνει γι’ αυτό; Κάθεται και κοιτάει το δέντρο, χάνοντας το δάσος; Συνεχίζει να φιλάει το βατράχι της, με την ελπίδα κάποια στιγμή να ξαναγίνει πρίγκιψ; Ή… του δίνει το σακουλάκι με τις μύγες (το κολατσιό του ντε!) στο χέρι;

Της Κικής Γιοβανοπουλου