Μπαμπάδες του χτες, παππούδες του σήμερα

Μεγάλωσα σε μια ελληνική, παραδοσιακή οικογένεια, τη δεκαετία του ’90. Το τρίτο παιδί, μετά από δύο αδερφούς και πριν από έναν ακόμη αδερφό. Με μια μαμά που δεν εργαζόταν εκτός σπιτιού, αλλά έτρεχε μονίμως για να τα προλάβει όλα κι έναν μπαμπά που ξεκινούσε για τη δουλειά απ’ τα χαράματα και δεν επέστρεφε σπίτι μέχρι αργά το βράδυ.

Σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι μπαμπάδες τότε, λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Ως “κεφαλή του σπιτιού”, δούλευαν πολλές ώρες, ώστε να προσφέρουν τα προς το ζην στην οικογένειά τους, αλλά η δουλειά τους τελείωνε με το που πατούσαν το κατώφλι του σπιτιού τους. Τα οικιακά ήταν συνήθως αποκλειστικά γυναικεία δουλειά και φυσικά το ίδιο ίσχυε και για τα παιδιά. Ως παιδί, δεν θυμάμαι να έβλεπα πολλούς μπαμπάδες να πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο ή στο πάρκο. Δεν νομίζω ότι γνώριζα πολλούς μπαμπάδες να αλλάζουν πάνα στα παιδιά τους ή να θυμούνται πότε είναι το επόμενο ραντεβού στον παιδίατρο για το εμβόλιο που πρέπει να κάνουν. Σε γενικές γραμμές, δεν νομίζω πως οι μπαμπάδες μας τότε, είχαν “χαρεί” την παιδική μας ηλικία και ίσως ούτε κι εμείς “χαρήκαμε” τους μπαμπάδες μας όσο θα θέλαμε.

Σήμερα, που οι δικοί μας μπαμπάδες έγιναν παππούδες, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Η σχέση του μπαμπά μας με τα παιδιά μας, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τη δική μας σχέση μαζί του.

Θυμάμαι, πως όταν ο δικός μου μπαμπάς κοιμόταν, έπρεπε να τηρούμε όλοι σιγή ιχθύος, γιατί αν τον ξυπνούσαμε, οι φωνές του θα ακούγονταν μέχρι τον πέρα μαχαλά! Σήμερα, αν κοιμάται και κάποιο εγγόνι του αποφασίσει ότι θέλει να πηδήξει πάνω του για να παίξουν, θα ανοίξει τα μάτια, θα χαμογελάσει και με μεγάλη χαρά θα σηκωθεί και θα παίξει μαζί του τουβλάκια, αυτοκινητάκια ή playmobil!

Νομίζω πως ο μπαμπάς μου, με τα βίας θυμόταν σε ποια τάξη πηγαίναμε (ok! υπερβάλω λίγο!) και φυσικά δεν γνώριζε ούτε τις δασκάλες μας, ούτε και ακριβώς τι ώρα σχολάμε! Σήμερα, με χαρά θα πάει να παραλάβει τα εγγόνια του απ’ το σχολείο, θα χαιρετήσει τους δασκάλους τους και θα αστειευτεί και με τους υπόλοιπους παππούδες στο προαύλιο.

Όταν ήμασταν εμείς παιδιά, ο μπαμπάς μου, πολλές φορές “στράβωνε” με τη μαμά μου γιατί δεν ήταν όλα στην εντέλεια όταν επέστρεφε στο σπίτι. Του φαινόταν αδιανόητο ότι (με 4 παιδιά!!!), μπορεί να μην είχε προλάβει να κάνει τα πάντα! Σήμερα, που ζει τα εγγόνια του καθημερινώς, μάλλον συνειδητοποιεί ότι ίσως ήταν “λίγο” άδικος μαζί της! Ένα παιδί (πόσο μάλλον περισσότερα) μπορούν άνετα να μεταμορφώσουν ένα σπίτι σε τσίρκο, σε λιγότερο από 10 νανοσεκόντ!

Παρά τις πολλές αλλαγές που έχει εμφανίσει ο δικός μου μπαμπάς του τότε και παππούς του σήμερα, δεν έχει μπει (ακόμη) στη διαδικασία να αλλάξει την πάνα σε κάποιο εγγόνι του. Μια πολύ σημαντική διαφορά όμως είναι, πως όταν τότε εμείς ως παιδιά λερώναμε την πάνα μας, ο μπαμπάς γούρλωνε τα μάτια και έλεγε στην μαμά μου “Πάρτα από εδώ!”. Σήμερα θα πάει και θα κάνει παιχνιδάκια στα εγγόνια του την ώρα που τα αλλάζει η γιαγιά και θα καμαρώνει κιόλας!

Δεν είχα την τύχη να ζήσω τους παππούδες μου από τόσο κοντά, όσο τα παιδιά μου. Δεν είχα την τύχη να “τριφτώ” μαζί τους στην καθημερινότητα. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που τα παιδιά μου έχουν αυτή την τύχη. Είμαι πολύ χαρούμενη που ζουν τον παππού (εννοείται και τη γιαγιά) από τόσο κοντά! Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί έχουν τη δυνατότητα να διδαχτούν αλλά και να του διδάξουν πράγματα!

Μπορεί ο μπαμπάς μου σαν μπαμπάς, να μην μπόρεσε να ζήσει από τόσο κοντά εμάς να μεγαλώνουμε, αλλά σήμερα, πιο ώριμα ζει τα εγγόνια του κι αυτό είναι ευλογία! Για όλους μας!

 

Της Κικής Γιοβανοπούλου