Και πάνω εκεί που συζητάς στο γραφείο, για το ότι σκοπεύεις να πας για shopping therapy στο ρεπό σου, πετάγεται η Σουλίτσα και σου λέει πως θα ήθελε να έρθει κι εκείνη, για παρέα. “Γιατί όχι;” αναρωτιέσαι. Το είχες σκεφτεί κάπως διαφορετικά, μοναχική βόλτα στις βιτρίνες, ατελείωτες ώρες δοκιμάζοντας ρούχα στα μαγαζιά κι ίσως και μια στάση στο αγαπημένο σου βιβλιοπωλείο, αλλά ok… τι σ’ ενοχλεί η κοπέλα; Στο σβέρκο σου θα κάτσει; Θα πείτε και καμιά βλακεία στο δρόμο, θα πιείτε ίσως κι ένα καφέ…
Επιστρέφοντας στο σπίτι, πέφτεις εκνευρισμένη και πτώμα στον καναπέ! Δεν έκανες ούτε τα μισά απ’ όσα ήθελες! Δεν πήγες ούτε στο βιβλιοπωλείο! Δεν καθίσατε καν για καφέ! Μια μέρα είχες ρεπό ρε γ@μώτο και επί της ουσίας πήγε στράφι! Ξεποδαριάστηκες να ψάχνεις vintage έπιπλα και στα λίγα μαγαζιά με ρούχα που μπαίνατε, φεύγατε με το καλημέρα σας, γιατί “δεν έχει τίποτα της προκοπής εδώ!”. “Τελευταία φορά που αλλάζω τα σχέδιά μου!” σκέφτεσαι και δεν προλαβαίνεις να ολοκληρώσεις τη σκέψη σου και χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η Σουλίτσα, που είναι στην περιοχή και λέει να περάσει για ένα καφεδάκι απ’ το σπίτι σου. Είχες σκοπό να σιδερώσεις και μετά να κάνεις ένα αφρόλουτρο, αλλά ok, πόσο θα καθίσει; Η εξώπορτα κλείνει λίγο μετά τα μεσάνυχτα… Πάλι τίποτα απ’ όσα ήθελες δεν έκανες! Αλλά εντάξει, καλή είναι μωρέ… λίγο πολυλογού, αλλά έχει καλή ψυχή. Κι αυτό που σου είπε, πως δεν έχει φίλες… μαχαιριά στην καρδιά! Ξέρεις την σημασία της φιλίας και το να μην έχει κάποιος παρέες είναι πραγματικά λυπηρό. Τι πειράζει να την κάνεις λίγη παρέα; Να τη γνωρίσεις και στις φίλες σου!
Περνώντας ο καιρός, αντιλαμβάνεσαι πως η Σουλίτσα σου έχει γίνει… τσιμπούρι! Δεν τολμάς να πεις ότι θες να πας κάπου, τσουπ κι εκείνη να σου λέει πόσο καιρό θέλει να πάει εκεί και τι ωραία θα ήταν να πηγαίνατε μαζί. Δεν τολμάς να αναφέρεις πως θα βγεις με παρέα, σπεύδει να σου πει πόσο συμπαθεί τις φίλες σου και πόσο θα ήθελε να τις δει. Δεν τολμάς ν’ απλώσεις ποδαράκι στον καναπέ να χαλαρώσεις, καπάκι χτυπάει το θυροτηλέφωνο, γιατί περνούσε από κάτω κι είπε να πει ένα “γεια”. Το οποίο “γεια”, μεταφράζεται σε τουλάχιστον 6ωρο μπαστάκωμα στο σαλόνι σου. Στην αρχή δεν σ’ ενοχλεί, ίσα – ίσα, σχεδόν σε κολακεύει το πόσο κοντά σου θέλει να βρίσκεται. Σιγά – σιγά όμως νιώθεις πως αρχίζεις να ασφυκτιάς. Σιγά σιγά αντιλαμβάνεσαι το προφανές! Πως η Σουλίτσα είναι τσιμπούρι!
Τι είναι τα τσιμπούρια; Ακάρεα που επιβιώνουν, κολλώντας πάνω στο δέρμα των θηλαστικών (όπως εσύ!) και του ρουφάνε το αίμα! Κάπως έτσι φέρεται και η Σουλίτσα, αλλά και όλες οι Σουλίτσες του κόσμου, γιατί υπάρχουν πολλές! Σε πλησιάζουν σιγά σιγά με κολακείες και δήθεν ευγενικά χαμόγελα, μέχρι να καταφέρουν να προσκολληθούν πάνω σου και ν’ αρχίσουν να καταπίνουν την ενέργειά σου, μαζί με όλα όσα καταφέρουν να σου “κλέψουν”.
Ok, την πάτησες! Όλοι την έχουμε πατήσει κατά καιρούς! Όλοι έχουμε δώσει κάποιες φορές “θάρρος στο χωριάτη”! Το πρώτο βήμα όμως για την επίλυση ενός προβλήματος είναι η παραδοχή της ύπαρξής του. Έκανες λοιπόν το πρώτο βήμα! Βουρ για το επόμενο!
Της Κικής Γιοβανοπούλου