Μπορεί να έχουν προηγηθεί φωνές, καβγάδες, ουρλιαχτά, αλλά έρχεται μια στιγμή, που τη θέση όλων αυτών καταλαμβάνει η σιωπή. Είναι η στιγμή που έχεις επιλέξει να μη μιλήσεις άλλο, γιατί κουράστηκες να προσπαθείς να εξηγήσεις πράγματα, που ο απέναντι αρνείται να ακούσει. Είναι η στιγμή που αποφασίζεις πως δεν έχει νόημα να προσπαθείς να εξηγήσεις, γιατί έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που ο μόνος λόγος που χρησιμοποιεί τα αυτιά του, είναι για να δει πότε θα σταματήσεις να μιλάς, για να αρχίσει εκείνος. Είναι οι στιγμές ηρεμίας πριν την καταιγίδα, είναι οι στιγμές λίγο πριν το τέλος…

Η σιωπή δεν είναι αποδοχή, δεν είναι παραίτηση. Η σιωπή είναι η ανάσα πριν την τελική απόφαση. Η σιωπή είναι η πιο δυνατή κραυγή, λέει όσα τα χείλη δεν μπορούν να πουν. Είναι το ουρλιαχτό της ψυχής μας. 

Κρύβει τόσα η σιωπή, που καμία λέξη δεν μπορεί να φανερώσει. Τα λόγια γονατίζουν κι υποκλίνονται μπροστά της. Όλες οι σκέψεις δεν ντύνονται με λέξεις κι εκεί είναι που αναλαμβάνει η σιωπή. Είναι η ύστατη προσπάθεια να κάνει τον απέναντι να νιώσει, να καταλάβει, να ακούσει. Λέει πολλά, μόνο που θέλει να σκύψεις προσεχτικά για να την ακούσεις. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Μετά τη σιωπή, δεν θα έχεις άλλη. Αν δεν καταφέρεις να την αφουγκραστείς, θα είναι σαν να υπογράφεις το τέλος με το ίδιο σου το χέρι.

Δεν πρέπει να σε ανησυχούν τα λόγια του άλλου, δεν πρέπει να σε ανησυχούν ακόμη κι αν είναι κοφτερά σαν μαχαίρια. Τη σιωπή του να φοβάσαι. Το μυστήριο της ησυχίας να τρέμεις. Τα μυστικά που κρύβονται μέσα της να σε γεμίζουν φόβο.

Δεν γίνονται όλα λέξεις κι αυτά που δεν γίνονται, σιωπή ντύνονται…

Υπάρχουνε λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουνε βάθη που δεν τ’ ανιχνεύει
ο ήλιος. Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν όλοι οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουνε σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς ως εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας. Αν μιλούσε η σιωπή,
αν φυσούσε, αν ξέσπαγε – θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

Της Κικής Γιοβανοπούλου