Μπορεί να θαμπωνόμαστε από έρωτα και πάθος και να διαλέγουμε αυτόν που μας ελκύει, αλλά τι γίνεται όταν έρχεται η ώρα της συγκατοίκησης;

Η ακαταστασία του στην αρχή μας φαίνεται τόσο χαριτωμένη που δεν μας πειράζει, απεναντίας κάνουμε τα πάντα για να τον ευχαριστήσουμε. “Τι θέλεις να σου φέρω αγάπη μου;” “Μήπως χρειάζεσαι κάτι;”… αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που κάνουμε συνέχεια, θέλοντας να του δείξουμε πόσο μας αρέσει να τον περιποιούμαστε, με αποτέλεσμα να μην κάνει τίποτα.

Μήπως όμως πέφτουμε στον λάκκο που μόνες μας ανοίγουμε; Μήπως το μυαλό μας είναι τόσο θολωμένο από έρωτα που δεν καταλαβαίνουμε την παγίδα που μόνες μας φτιάχνουμε; Όταν έρθει η ώρα να καταλάβουμε τι γίνεται, νομίζω πως είναι πια αργά. Μπορούμε να αλλάξουμε τις συνήθειες του “παιδιού” που εμείς οι ίδιες “μεγαλώσαμε” με ένα συγκεκριμένο τρόπο; Πώς μπορεί να αλλάξει ο σύντροφός μας ξαφνικά όταν εμείς οι ίδιες τον καλομάθαμε; Και φυσικά τώρα, μετά από τόσο καιρό, έχει την απαίτηση αυτά που του προσφέραμε από δική μας ευχαρίστηση να έχουν γίνει υποχρεώσεις μας.

Όμως όλες οι μέρες και ώρες δεν είναι ίδιες,  δεν έχουμε συνέχεια τις ίδιες αντοχές. Άλλες φορές δεν μας ενοχλεί η αναισθησία τους, ενώ άλλες φορές γινόμαστε έξαλλες. Πόσο δύσκολο λοιπόν είναι να κάνουμε την δική μας μικρή επανάσταση; Ή μήπως πρέπει απλώς να αποδεχτούμε την κατάσταση; Ποια από τις δύο επιλογές να διαλέξουμε για να κάνουμε πιο εύκολη την συγκατοίκηση χωρίς γκρίνιες και συγκρούσεις; Γιατί κακά τα ψέματα και μόνος σου δεν γίνεται να ζεις!

από Σοφία