Ο ένας ακούει heavy metal, ο άλλος jazz, ο άλλος rock, ο άλλος έντεχνο, ο άλλος λαϊκό… Καθαρά προσωπικό θέμα και επιλογή. Το “Τι μ@λ@κίες ακούς ρε φίλε;;;” δεν είναι αποδεκτό σε καμία περίπτωση. Συμφωνούμε; Συμφωνούμε! Πάμε παρακάτω…
Έχω ακούσει απ’ όλα τα είδη μουσικής. Κατέληξα πως μου αρέσουν τα λαϊκά. Λιώνω για Πασχάλη Τερζή και Μητροπάνο κι έχω καψούρα με τον Βασίλη Καρρά! Ναι; Ναι! Ενοχλώ κανέναν; Όχι! Δέχομαι ότι ακούει ο καθένας κι όταν βρισκόμαστε με παρέα μπορώ να κάνω ακόμη και τον DJ αν χρειαστεί για να είναι όλοι ικανοποιημένοι με την μουσική υπόκρουση. Και πάμε τώρα στο δράμα μου…
Μπαίνω στο γραφείο κάθε πρωί με το χαμόγελο και μοιράζω καλημέρες σε όλους! Με συμπαθούν (νομίζω) κι εγώ τους συμπαθώ (σχεδόν), κρατάμε πάντως το επίπεδο. Κι έρχεται η ώρα που πρέπει να ανοίξουμε το ρημάδι το ραδιόφωνο για να επιλέξουμε τη μουσική που θα μας συντροφεύει ενόσω εργαζόμαστε, ήτοι για τις επόμενες 8 ώρες. Καθημερινώς κι αδιαλείπτως για 8 ολόκληρες ώρες! “Άστο θα διαλέξω εγώ το σταθμό!” σου λέει η “παλιά”. Ε και τι να πεις; Παλιά είναι! Αυτή θα διαλέξει! Ανοίγω παρένθεση λέγοντας πως το γραφείο είναι όπως ο στρατός. Ο παλιός διατάζει, ο ψάρακας υπακούει. Κλείνει η παρένθεση. Εντάξει, εδώ είναι γραφείο και δεν μας βάζουν να κάνουμε και κάμψεις, αλλά ρε φίλε… Χρόνια ολόκληρα μ’ έχει ψοφήσει στο “Ας κρατήσουν οι χοροί” και στο “Συννεφούλα”! Φεύγω κάθε απόγευμα και βάζω στο αυτοκίνητο Τερλέγκα και Μάκη Δημάκη για να επέλθει μια ισορροπία στο μέσα μου! Δεν αντέχω άλλο η δόλια! Δεν την παλεύω λέμε! Πονάνε τα μυαλά μου!
Προ ολίγου τη ρώτησα πόσα χρόνια της μένουν για τη σύνταξη. “Αργώ ακόμη!” μου είπε και το βλέμμα μου σκοτείνιασε. Καλή, χρυσή ρε φίλε, αλλά θα με πεθάνει! Αναστέναξα βαθιά και χώθηκα στα χαρτιά μου.
Αυτή τη στιγμή κάτι τραγουδάει ο Χαρούλης (νομίζω) κι εγώ από μέσα μου σιγοτραγουδάω το “Οδηγώ και σε σκέφτομαι” του Αντύπα!
Της Κικής Γιοβανοπούλου