Είναι αλήθεια πως ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος ή μήπως το παραδέχεται τελευταίος. Μήπως τόσο καιρό βλέπει τα σημάδια αλλά κάνει πως δεν τα βλέπει; Ποια είναι η αλήθεια;
Κάτι είχε υποψιαστεί ο Μανώλης όταν τα μηνύματα στο κινητό της Φαίης χτυπούσαν συνεχώς. «Η Αγγέλα είναι πάλι…» έλεγε η Φαίη διαβάζοντας τα μηνύματα με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη. «Μα καλά τι σου γράφει συνεχώς;» της έλεγε ο Μανώλης, «αφού θα βρεθείτε αύριο στη δουλειά». Ένα βράδυ όμως, την ώρα που η Φαίη ήταν στο μπάνιο, ο Μανώλης δεν άντεξε και διάβασε το μήνυμα που μόλις είχε έρθει. Έπεσε από τα σύννεφα, η Αγγέλα ήταν Βαγγέλης.
«Αχ βρε μωρό μου πάλι θα αργήσεις; Πολύ δουλεύεις.» Είπε η Βάσω στον Λευτέρη όταν έμαθε πως θα καθυστερήσει στη δουλειά. Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε βράδυ. Ο Λευτέρης γυρνούσε πολύ αργά και κάθε φορά έβρισκε και μια δικαιολογία. Η Βάσω ένιωθε ένα σφίξιμο αλλά προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό της πως όλα ήταν καλά. Ώσπου ένα βράδυ, άκουσε μια συνομιλία… ήταν ο Λευτέρης με εκείνη έξω από το σπίτι τους.
Η Μαρία περίμενε εδώ και τρία χρόνια τον Δημήτρη να της κάνει πρόταση γάμου. Κάθε φορά που έφερνε τη συζήτηση, ο Δημήτρης έβρισκε προφάσεις, μια πως ήταν πολύ νωρίς, μια πως έπρεπε να βρει δουλειά, μια πως έπρεπε να μαζέψει λεφτά… και η Μαρία περίμενε. Μέσα της όμως ένιωθε ανασφάλεια. Ένα πρωί είχε πάει για καφέ με την φίλη της στο κέντρο της πόλης, όταν ξαφνικά αντίκρισε τον Δημήτρη αγκαλιά με μια ξανθιά. Λύγισαν τα πόδια της… δεν ήξερε που βρισκόταν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η απιστία είναι φανερή, εμείς απλώς αρνούμαστε να την δούμε. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως η αγάπη μας ήταν ένα ψέμα, πως όλα αυτά που ζήσαμε ήταν μια κοροϊδία. Και ξαφνικά έρχεται η στιγμή που όλες μας οι υποψίες γίνονται πραγματικότητα, νιώθουμε πως θα καταρρεύσουμε. Όμως η άμυνα του μυαλού, μας βοηθάει να διαχειριστούμε αυτές τις δυσάρεστες καταστάσεις, έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί από όσο περιμέναμε.
Από Σοφία Β.