Ανοίγει wi-fi κι εκεί που σκρολάρει ανέμελος στο κινητό, πέφτει πάνω σ’ ένα άρθρο. Του ρίχνει μια πρόχειρη ματιά (παίζει να διάβασε μόνο τις 2 πρώτες σειρές) χαμογελάει σαρδόνια και σχολιάζει
“Τι #@%#$^#$ ίνε αυτές μορί #%^%? Τράβα @#%$#%#$ να ισιόσης”
Προχωράει παρακάτω και βλέπει τη συνέντευξη μιας ηθοποιού, που μιλάει για το θεατρικό έργο στο οποίο συμμετέχει (τον τίτλο του οποίου παίζει να μην μπορεί καν να διαβάσει) και με το ίδιο σαρδόνιο χαμόγελο που είχε και πριν, σχολιάζει
“Πια ίσε εσί μορί @!$#@%#$%! Σε πιόν πίρες @%#$$#@$%# και σου έδοσαν κε ρόλο!”
Λίγο πιο κάτω είναι το ποστ μιας γυναίκας, η οποία αναφέρει την ιστορία της για τον πατέρα του παιδιού της που δεν ενδιαφέρεται κτλ. Δεν θα μπει καν στη διαδικασία να το διαβάσει όλο! Όχι βέβαια! Ο τίτλος αρκεί για να σχολιάσει
“Πσόφο μορί #@%#$@$%! Όταν άνιγες τα πόδια σου δεν πρόσεχες;”
Ακολουθούν κείμενα και φωτογραφίες ανθρώπων, τις οποίες αντιμετωπίζει ακριβώς με το ίδιο σαρδόνιο χαμόγελο, τους “πσόφους” και τους “καρκίνους σε σένα κε στιν ικογένιά σου” και κάπου εκεί κουρασμένος πια, θα κλείσει το κινητό και θα πατήσει καζανάκι…
Ok φιλαράκι και με τις υγείες σου με την ευκαιρία, αλλά για αρχή δεν θα σταθώ στο ότι “η κατάρα είναι γαϊδάρα και γυρνά στον νοικοκύρη”, αλλά θα σε ρωτήσω απλά “ΓΙΑΤΙ;”. Τι προβλήματα μπορεί να κουβαλάς στο κεφαλάκι σου, ποιος διάολος σε καβάλησε και πώς ακριβώς αισθάνεσαι μ’ αυτά που γράφεις; Ποια βαθύτερα ένστικτά σου, ικανοποιεί αυτή σου η συμπεριφορά και ειλικρινά, όλα αυτά που πληκτρολογείς ελαφρά τη καρδία, θα τα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον τύπο της φωτογραφίας, τον άνθρωπο που συνέταξε εκείνο το άρθρο ή την κοπέλα στη συνέντευξη, που με τόση ευκολία απαξίωσες; Γιατί φιλαράκι μου δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά απευθύνεσαι σε άνθρωπο κι όχι στο κινητό σου! Αν το ‘χουμε ως εδώ πάμε παρακάτω…
Ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά… Οτιδήποτε βλέπεις αναρτημένο στο διαδίκτυο, από κείμενο μέχρι βιντεάκι, δεν εμφανίζεται μόνο του! Πίσω από οτιδήποτε λοιπόν αναρτάται, “κρύβεται” ένας ή και περισσότεροι άνθρωποι! Ένας ή περισσότεροι άνθρωποι, για τους οποίους το αναρτηθέν, είναι η δουλειά, το χόμπι ή το γούστο τους και καπέλο τους. Ok ως εδώ; Πάμε ένα βήμα παρακάτω τώρα… Ότι αναρτάται στο διαδίκτυο, δεν μπορεί να σου αρέσει πάντα! Δεν γίνεται ρε αδερφέ! Είναι στατιστικά αδύνατο! Δεν μπορεί να σου αρέσουν όλα! Με κάποιο θα διαφωνείς, κάποιο θα βρίσκεις βαρετό, κάποιο ανούσιο… κι από μένα respect, ελεύθερος άνθρωπος με προσωπικότητα είσαι, δεν θα σου πω εγώ τι θα γουστάρεις και τι όχι. Θα σου πω όμως πως την ώρα που εσύ σκρολάρεις αμέριμνος, προσπερνάς “δουλειές” ανθρώπων που ξόδεψαν 10 λεπτά ή 10 χρόνια απ’ τη ζωή τους, “δουλειές” για τις οποίες ξόδεψαν ελάχιστη ή και πάμπολλη φαιά ουσία και αν μη τι άλλο, απαιτείται λίγο παραπάνω σεβασμός.
Προφανώς κι όταν ανεβάζεις κάτι σε μια πλατφόρμα που μπορεί να το δει ο οποιοσδήποτε, ξέρεις ότι μπορεί να δεχτείς και αρνητική κριτική και συνήθως αυτοί που “ανεβάζουν” κάτι, θέλουν να διαβαστεί και είναι έτοιμοι και για αυτό, υπάρχουν όμως περιπτώσεις σαν τη δική σου, που δεν κριτικάρουν αρνητικά αλλά καταριούνται, βρίζουν και προσπαθούν να προσβάλλουν και να μειώσουν. Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά μάντεψε ποιος εκτίθεται! Μάντεψε ποιος ρεζιλεύεται και ποιος μειώνει την δική του υπόσταση!
Οι “μάγκες του πληκτρολογίου” θα μπορούσαν να θεωρηθούν και μάστιγα, η οποία μάλιστα αυξάνεται και πληθύνεται με τρομαχτικούς ρυθμούς. Η δυσχερής οικονομική κατάσταση, η ανεργία και η κρίση σε οικογένεια και σχέσεις, μάλλον έχουν κάποια σχέση μ’ αυτό… Ναι, αν δεν σ’ αρέσει κάτι είσαι ελεύθερος να το πεις, να το σχολιάσεις, να επιχειρηματολογήσεις, να πεις τη δική σου άποψη ή απλά να το προσπεράσεις! Το να κράζεις, να καταριέσαι και να προσπαθήσεις να θίξεις όμως, δεν δείχνουν και κανένα ιδιαιτέρως νοήμων ον. Τι; Όχι;
Κική Γιοβανοπούλου