Τώρα είσαι μακριά μου. Έχεις κάνει τη δική σου οικογένεια, έχω κάνει τη δική μου. 502 χιλιόμετρα μας χωρίζουν. Σε βλέπω δύο φορές τον χρόνο όλο κι όλο, αφού οι δουλειές δεν μας το επιτρέπουν.
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά, πόσα παιχνίδια παίζαμε; Θυμάσαι που κοιμόμασταν παρέα με εκείνο το παλιό ραδιοφωνάκι; Πόσες ιστορίες λέγαμε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος; Θυμάσαι τις σκηνές που στήναμε με τις κουβέρτες και τα μαξιλάρια παίζοντας σπιτάκια; Θυμάσαι που παίζαμε με τις κάρτες «ΣΟΥΠΕΡ ΑΤΟΥ»… συνεχώς κέρδιζες.
Θυμάσαι τις ζημιές που κάναμε; Πόσο μας είχε μαλώσει η μαμά, όταν σπάσαμε την κρυστάλλινη φοντανιέρα της γιαγιάς… Θυμάσαι που διαλύσαμε την κρεβατοκάμαρα τους χοροπηδώντας πάνω της; Τι κλάμα είχαμε ρίξει.
Έπειτα πόσα πράγματα μου έμαθες για τη μουσική, τον κινηματογράφο(είχα βαρεθεί να βλέπω τον Θίασο του Αγγελόπουλου)…. Ένιωθα πως τα ήξερες όλα. Μεγαλύτερος αδελφός όνομα και πράγμα. Πολλές φορές ήσουν πιο αυστηρός μαζί μου ακόμα και από τους γονείς μας.
Στην εφηβεία με πρόσεχες, ήθελες να ξέρεις που πάω, με ποιους κάνω παρέα. Μου έλυνες όλα μου τα προβλήματα. Σε είχα πολύ ψηλά, ήσουν το πρότυπό μου.
Μεγαλώνοντας, ο αδελφικός μας δεσμός έγινε ακόμα πιο δυνατός. Ενώσαμε τις παρέες μας, διασκεδάζαμε μαζί. Ύστερα ήρθαν οι σπουδές. Έφυγες στην Αγγλία. Πρώτος έκανες καινούρια αρχή. Κι εγώ πάντα δεύτερη, πίσω να σ’ακολουθώ, να σε θαυμάζω προσπαθώντας να σου μοιάσω.
Σήμερα υπάρχουν στιγμές που σε θέλω δίπλα μου, να με καθοδηγήσεις, να μου δείξεις ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Σε θέλω δίπλα μου να με συμβουλεύεις με εκείνο το αυστηρό ύφος που έχεις πάντα. Σε θέλω δίπλα μου να με βοηθάς στις δυσκολίες μου. Και εσύ είσαι μακριά. Πόσες φορές ευχήθηκα να ήσουν εδώ…
Από Σοφία Β.