Μεγάλωσα τα δυο παιδιά μου με αγάπη και αυταπάρνηση. Ο άντρας μου κι εγώ κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε για εκείνα. Με σκληρή δουλειά και πολύ κόπο, καταφέραμε να τα βοηθήσουμε να σπουδάσουν και να πάρουν όσο περισσότερα εφόδια ήταν εφικτό, για να έχουν ένα όσο το δυνατόν καλύτερο μέλλον. Δεν είχαμε πολλά, αλλά αυτά τα λίγα μας, τους τα δώσαμε με την καρδιά μας.
Η κόρη μου η Φανή είναι 45 χρονών κι έχει δυο κόρες 7 και 10 χρονών. Είναι ιδιωτική υπάλληλος. Ο γιος μου είναι 42 χρονών κι έχει κι αυτός δυο παιδιά, μια κόρη κι ένα γιο, 8 και 4 ετών. Έχει μια δική του μικρή επιχείρηση στην οποία εργάζεται μαζί με τη γυναίκα του. Τον άντρα μου τον έχασα εδώ και 6 χρόνια. Μέχρι τότε, τα πράγματα για μένα ήταν πιο εύκολα, είχα έναν άνθρωπο να μου φέρνει ένα ποτήρι νερό μιας κι από χρόνια έχω πρόβλημα με τα πόδια μου. Το πρόβλημα αυτό με τα χρόνια επιδεινώθηκε πολύ κι έφτασα σήμερα στα 77 μου, μετά από ένα εγκεφαλικό που είχα, να βρίσκομαι καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Όταν έπαθα το εγκεφαλικό, χρειάστηκε να νοσηλευτώ. Τα παιδιά μου με επισκέπτονταν καθημερινά, μια ο ένας και μια ο άλλος, αλλά απ’ τη στιγμή που επέστρεψα στο σπίτι άρχισαν τα προβλήματα. Οι γιατροί συνέστησαν 24ωρη παρακολούθηση μέχρι να δούμε πως θα είναι η κατάστασή μου. Τις πρώτες μέρες, τα παιδιά μου έμεναν εναλλάξ μαζί μου. Μετά από κάποιες μέρες άρχισαν να καβγαδίζουν. “Πρέπει να βρεθεί μια λύση! Δεν γίνεται να λείπω συνέχεια απ’ τη δουλειά!” “Που θα πάει αυτή η κατάσταση! Δεν βλέπω καθόλου την οικογένειά μου!” “Εγώ δεν έχω χώρο στο σπίτι, να την πάρεις στο δικό σου!” “Εμείς λείπουμε όλη μέρα! Ποιος θα την προσέχει;” “Να πάρουμε μια γυναίκα!” “Που να βρω λεφτά; Η δουλειά πάει χάλια!”…
Δεν μπορώ να μιλήσω και μάλλον πιστεύουν πως δεν ακούω ή δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να μιλήσω, αλλά όσα ακούω είναι σαν μαχαιριά στην καρδιά μου! Τα παιδιά μου να με αντιμετωπίζουν σαν βάρος; Έδωσα την ψυχή μου γι’ αυτά τα παιδιά! Πονάω πολύ μ’ όσα ακούω! Δεν μπορώ να μιλήσω… αν μπορούσα θα τους έλεγα να μ’ αφήσουν να πεθάνω μόνη, δεν θέλω να τους επιβαρύνω! Δεν ήταν επιλογή μου να βρεθώ σ’ αυτή την κατάσταση! Δεν μπορώ όμως να μιλήσω…
Από την Κική Γιοβανοπούλου