“Βέβαια! Αφού αγαπάς πιο πολύ την κόρη / τον γιο σου!” μεγαλώνοντας με αδερφό πρέπει να έχω πει αυτή τη φράση τουλάχιστον 1.000.000 φορές κι άλλες τόσες να την έχει πει εκείνος. Κάθε φορά που μαλώναμε μεταξύ μας (κι αυτό συνέβαινε συχνά) κι έμπαινε η κακομοίρα η μάνα μας στη μέση να μας χωρίσει, είχαμε αυτή τη φράση καραμέλα! Και φυσικά επειδή η ζωή είναι κύκλος, αυτή την ίδια φράση την ακούω κι εγώ σήμερα απ’ τα δικά μου παιδιά!
Γυρνάς ζαλωμένη σαν γαϊδούρι με εφτά σακούλες του σούπερ μάρκετ στο κάθε χέρι και προσπαθείς να ξεκλειδώσεις την εξώπορτα με το κλειδί που κρατάς με τα δόντια σου κι αρχίζει κάτι να σου μυρίζει! Ναι! Μυρίζει καβγάς! Γιατί ο γιος σου (καθότι πονηρούλης) κατάφερε κι “έκλεψε” το kinder αυγό απ’ τη σακούλα του Μασούτη κι η κόρη σου “ταπηροκρανώθηκε” γιατί εκείνη δεν τα κατάφερε και αρχίζει να τον μαλώνει τύπου “Η μαμά είπε πρώτα να πλύνουμε τα χέρια μας!”. Εννοείται πως ο γιος σου δεν χαμπαριάζει απ’ αυτά κι αρχίζει να ξετυλίγει το περιτύλιγμα κι η κόρη σου πάει να του το αρπάξει, οπότε κι αυτός της ρίχνει μια κλωτσιά στο καλάμι. Εκείνη αρχίζει να κλαίει (να ωρύεται για την ακρίβεια) και του ρίχνει καρπαζιά. Κι όλο αυτό μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ενώ εσύ με τα χέρια γεμάτα και το κλειδί στο στόμα, δείχνεις ανίκανη ν’ αντιδράσεις. Τους βάζεις μέσα στο σπίτι, γονατίζεις μπροστά τους (διαβάζουμε και λίγη παιδοψυχολογία) και προσπαθείς να τους εξηγήσεις ότι δεν πρέπει να φερόμαστε έτσι και δεν είναι σωστό να χτυπάμε και διάφορα τέτοια, τη στιγμή που ο γιος σου έχει δαγκώσει το kinder αυγό, του έχει πέσει σοκολάτα στο χαλί κι η κόρη σου του αρπάζει το δώρο του αυγού και τρέχει να κρυφτεί.
Όταν καταφέρεις κάπως να τους ηρεμήσεις (στο μεταξύ η σοκολάτα λιώνει στο χαλί), προσπαθείς να εξηγήσεις στον καθένα ξεχωριστά για το πως πρέπει και πως δεν πρέπει να φέρεται και φυσικά η απάντησή του καθενός είναι “Βέβαια! Το δικό μου μέρος θα πάρεις; Αφού αγαπάς πιο πολύ την κόρη / τον γιο σου!”. Επόμενο βήμα; Ο ήχος της πόρτας των δωματίων τους που κλείνει με δύναμη.
Θύμωσαν. Όπως θύμωνες κι εσύ. Όπως θύμωνε κι ο αδερφός σου. Θύμωσαν γιατί ένιωσαν αδικημένα απ’ τη μαμά τους, η οποία υποτίθεται πρέπει να παίρνει πάντα το μέρος τους. Έτσι δεν ένιωθες κι εσύ; Τώρα ξέρεις ότι ήσουν άδικη. Κάποια στιγμή θα το καταλάβουν κι εκείνα. Μέχρι τότε, βαθιές ανάσες… breath in, breath out… Εσύ καλύτερη νομίζεις ήσουν; Για ρώτα και τη μάνα σου!
Από την Κική Γιοβανοπούλου